Wat zijn ze toch mooi: die grote roze bloesembomen die als paraplu-achtige suikerspinnen wiegen in de wind. Vol bloesem, barstensvol, wie ze ooit verzonnen heeft, fantastisch, want de bloemen dienen nergens toe. Er komen uiteindelijk geen vruchten vandaan die je op kunt eten, ze leven hun volle glorie NU, in deze prachtige lente.Ik dacht terug aan heel lang geleden, toen ik met M., dochtertje van vriendin P., naar het speeltuintje liep bij hun in de buurt. M. was een mollige dromerige peuter, grote ogen, vrijerig, knus, met een heel eigen wereldje in en om haar heen. We kwamen aan onder de grote roze bloesemboom. M. kraaide van plezier en zij wilde er een takje van hebben.
- Ja, maar, hoe dan, ik kan er ook niet bij, zei ik.
- Jawel, dat kan, dat kan wel, toe dan! M. was toen ook al een koppig, eigenzinnig mensje, met temperament.
Ik sprong omhoog in een poging om toch een takje te grijpen. Het lukte me niet.
- Weet je... fluisterde ik, terwijl ze bij me stond tussen mijn knieeen en ik op haar hoogte was, 'er is misschien een toverfee, een roze toverfee en als we nu een toverspreuk uitspreken dan zorgt zij er voor dat we straks, als we terug zijn van het speeltuintje, er misschien een takje met bloemen op de grond ligt'.
We fluisterden een magische toverspreuk naar de volle roze takken, waar de toverfee wie weet zou neerstrijken temidden van de weelderige bloesem, zachtjes, vol verrukking, en daarna was M. bereidt om met mij verder te lopen, naar het speeltuintje.
De terugweg. Wat was dat spannend. Zóu, de toverfee? ...(en zo niet, wat zou ik dan zeggen, dacht ik) M. huppelde vooruit naar de roze bloesemboom. Mirjam!!! Kijk dan, de toverfee is geweest! Ik zag helemaal niks. Maar M. doelde op de roze bloesemblaadjes die door de wind als confetti om de boom gewaaierd waren. Ijverig raapte ze de blaadjes op, totdat ze een heel handje vol had.
De roze toverfee, die was er geweest, onmiskenbaar. Jaren later, toen M. een groot meisje werd en we na school regelmatig naar de speeltuin liepen voor grotere kinderen, die daar ook in de buurt ligt, dan zei M. elke keer als we de boom passeerden, of die nou in bloei stond of niet: 'Weet je nog...'
Ja ik wist het nog en ik weet het nog steeds. De toverfee is overal, magie brengt je in een wonderlijke wereld waar losse bloesemblaadjes grootse schatten zijn. Zó de wereld beleven, je ontrukken aan de grijze tredmolen van de nuttige tijd; ik hoop het nooit te vergeten.
