Tot nu toe vroeg het helemaal niks van me: sinds half april ofzo heb ik geen tv meer. Maar gisteren! Toen was het de eerste aflevering van mijn all time favorite 'Zomergasten'. De hele dag pokke regenweer en mjn getwijfel of ik mezelf zou uitnodigen bij deze of gene om te kijken -ook al iets wat ik niet gemakkelijk doe- verdween bij de gedachte mij door die grijze muren van regen te moeten begeven. Dus keek ik de hele dag naar dvd's, de lekkere simpele: nog een keertje Ocean's Twelve en Thirteen, en ik zat midden in Indiana Jones and the christall skull, toen de telefoon ging.- Jij zit zeker voor de tv, hè?'
- Ja! Neeeee, niet naar 'Zomergasten', ik heb geen tv meer, weet je wel?!
- O, ja, nou ik hou het kort, kan ik verder kijken.
En dit was het moeilijkste moment. Door dat telefoontje was het Gewilde ineens hééél dichtbij en ik rende naar beneden om zoiets onzinnigs te doen als toch de tv aanzetten en nee maar, zo waar door de grijze ruis heen de hoge stem van zomergast Marc Marie Huijbrechts menen te horen. Ik wist het even niet meer, hoe dat voelt: Verleiding, Iets per sé Willen; het is als een lichamelijke roes die door je bloed gaat ruisen, het moet, het moet...
Enfin. Heel interressant om jezelf zo waar te nemen. Om iets van verlangen in je lichaam te voelen en hoe je brein dat weer stuurt naar: 'Ach kom, een keertje rustig in en uitademen en wég is die Drang.' Elke drang heeft wellicht een lichamlijke component, waar je nauwelijks vat op hebt. U. in Dresden zei steeds maar: ach ja je weet het, de hormonen.... Zou er zoiets als een tv hormoon bestaan? Zo voelde dat wel even.
