Het is toch wel apart om je als een soort rafelrand verbonden te voelen met een kloostergemeeenschap. De ene zuster mailt je haar favoriet foto van een blauwe windebloem, die ze in de kas gezaaid heeft van zaad dat ze zo'n beetje stiekempjes ergens van een windestruik had afgebroken. De andere vraagt of je op haar verjaardagskoffie komt en nu weer vraagt de nieuwe abdis of ik van haar de begeleiding van de leesgroep wil overnemen, want dat is niet meer te combineren met de nieuwe taken die haar wachten.Dus het volgend seizoen doe ik in het klooster de meditatie op vrijdagavond met zuster R. om beurten en ga ik meedoen met een nieuwe dansgroep met zuster B., begeleid ik bij toerbeurt de Fioretti-leesgroep en begeleid ik de leesgroep die zal gaan over de brieven van Clara aan Agnes. De rafelrand-positie die past geloof ik, wel het best bij me. Ik ben geen gemeenschapsmens, zou helemaal iebel worden van het steeds maar rekening houden met elkaar, al het overleg, de compromissen die gesloten moeten worden.
Je hoort aan de rafelrand ook wel eens wat omdat elke zuster natuurlijk haar eigen allerpersoonlijkste beleving en insteek heeft: deze communiteit wordt gedragen door heel veel respect voor elkaar en een groot tolerantievermogen. Zo vernam ik dat voor de ene zuster de vigilievieringen het allerbelangrijkste zijn, veel meer dan de dagelijkse liturgie met het getijdengebed. terwijl voor een ander die vieringen maar nauwelijks te harden zijn: zo anders dan wat ze gewoon is, dat ze nét niet wegloopt uit de koorbanken.... Vigilievieringen zijn de eigengemaakte vieringen in de advent, voor Pasen en Pinksteren, met dans, symbool en gebaar daarbij: voor mij ook de smaakmakers.
Tja. De ene zuster zegt weleens wat over een ander, er flitsen soms blikken op-en-neer die boekdelen spreken, al is het een stille, contemplatieve orde. Men blijft gewoon maar een mens. Dus ik doe maar mee in de mate dat het mogelijk is, voor het soort mens dat ik ben: reizened tussen drukte en stilte, met-en-zonder-religie: christendom, boeddhisme, taoisme enzovoort.
Vooralsnog ga ik nu eerst weer een reis ondernemen, heerlijk zoveel als dit mogelijk is, deze zomer. Via het Comomeer, beland ik in Venetie. Ik ga er kamperen op het Lido en uitgebreid en langzaam de Bienale tot me nemen. Ik hoop op veel kleur en fleur en de verassingen van de kunst aldaar, maar ook op veel meditatie en stilte. Dit blog staat waarschijnlijk tot 19 augustus: stil.
