Wie nog naar de The Bridge 2 en ook 1 , wil kijken, de Deens -Zweedse thriller/detective serie moet nu stoppen met lezen. Want ik ga hier een deel van het plot vertellen. Ik moet wel, uit pure frustratie. Dat krijg je als je verslavingsverschijnselen hebt gehad, zoals ik: alles zo snel mogelijk willen bekijken, achter elkaar door, er helemaal in opgaan. Ik vind of vond, dat weet ik even niet meer, bij een verslaving kun je immers niet helder meer oordelen, de serie héél goed.
Daar waren ze weer die 2 rechercheurs: de emotionele Martin uit Denemarken en Saga uit Zweden: 'niet normaal' zoals ze zelf zegt in deel twee: ze mist de heel 'gewone' signalen die in het menselijke verkeer plaatsvinden: grapjes, ironie, leugentjes om bestwil, schaamtegevoel, 'geneuzel' over gevoelens. In deel 1 zagen we dat de hele speurtocht naar Martin leidde: naar hemzelf. Allerlei ingenieuze moorden waren een omweg naar dat ene: zijn zoon werd vermoord; een wraakactie van een vriend. Saga verijdelt op de lange brug tussen Denemarken en Zweden, dat Martin de moordenaar doodschiet.
In deel 2 zijn we 13 maanden verder. Martin is grijs geworden, hij woont niet meer bij zijn vrouw en kinderen en hij gaat zijn vriend, de moordenaar opzoeken in de gevangenis. Omdat hij de mens achter de moordenaar wil opdelven, want nu zit deze als nachtmerrie in zijn kop. Saga woont sinds een week samen, en gaat relatie-boeken lezen om er allemaal wat meer van te begrijpen.Martin hoopt ook dat het weer goed komt met zijn vrouw. Saga zegt nuchter dat statistisch gezien, de kans klein is dat dit gebeurd. Ze vindt het ook geen goed idee dat Martin de moordenaar gaat opzoeken. Daar komt ellende van. Martin wil er niks over horen.
En tja, nu komt het: ik moest steeds grinniken om die twee. De ene die zich stuntelend door het emotionele mijnenveld beweegt, alhoewel zij daarin geen gevaar ziet en die andere die doelgericht probeert iets te herstellen in datzelfde eindeloze gebied van de menselijke mogelijkheden; van verdorven kwaad en wat kapot is, naar...? En ondertussen zijn ze in hun professionele leven een zeer scherpzinnig speurdersteam, achter eco-terroristische moorden aan. En ook daar lopen daders met een mengeling von idealistische motieven tot verwrongen types met een enge persoonlijkheidstructuur.
O, ik gunde Saga zo dat haar relatie zou lukken, ook wanneer ze belt naar hem dat ze een paar nachten in een hotel gaat zitten en ze fronsend zegt: 'samen wonen is moeilijker dan ik dacht', en wanneer ze leest dat ze een 'relatieprobleem' heeft en direct een oplossing ziet: gewoon een extra kamer in het huis bouwen, die helemaal alleen van haar is en waar hij niet in mag. En Martin? Die lijkt werkelijk de mens achter de moordenaar te vinden, hij keert terug naar huis, zijn vrouw ontvangt hem eerst met open armen, maar ontdekt daarna dat ze niet meer van hem houdt. Ze heeft te lang moeten wachten op hem.
Alles implodeerd. Nadat ze hun zaak hebben opgelosd, vermoordt Martin alsnog de moordenaar van zijn zoon in de gevangenis. Gebruikmakend van eén van de methodes van de moordenaars die zij achtervolgden. Saga ontdekt het. Ze hebben net met elkaar uitgewisseld dat ze vrienden zijn: Saga's eerste echte vriend, zegt ze. Maar in de laatste scene kan ze niet anders: ze geeft Martin toch aan.
Ik vind het maar niks, dat het zo moet aflopen. Dat Martin in zijn speurtocht naar het goede van de mens, dacht dit gevonden te hebben, maar alle hoop verliest op het moment dat zijn vrouw hem verlaat en de wraak zegeviert. En dat Saga's vriend die extra kamer geen oplossing vindt en haar verlaat, omdat hij alles met haar wil kunnen delen. Ik hou niet van een oneerlijke wereld. Ik wil bruggen kunnen bouwen, ik ben van de happy endings.
