Vanochtend las ik voor bij de ochtendmeditatie:
Zonlicht, kaarslicht,
innerlijk licht,
jij zegent het,
het zegent jou.
'Mooi', zei M, na de meditatie. De woorden kwamen gisteren zo in mij op, gezeten in het zonnetje bij het onbijt. Een zon overgoten dag; Heerlijk gewandeld in het op-en-neer, klimmem en dalen rondom Beek.Daarna naar het klooster: na de vespers werden de kaarsen gewijd. Dat is een katholiek riteeul, jaarlijks terugkerend, waar alle kaarsen die in dat jaar gebruikt worden, zo ongeveer, worden gewijd. Gezegend dus. Een mooi ritueel, waar ik graag aan meedoe, door op het einde ervan de Lichtdans te dansen, met een aangestoken kaars in je hand.
De zorgvuldigheid van het ritueel heeft iets bekoorlijks. Iets dat je in bekoring brengt: om de kaarsen alvast te zegenen en daarbij specifieke kaarsen, waarvan de een, elke vrijdag wordt aangestoken: voor de zieken, verdrietigen, hen die pijn lijden aan armoede en gebrek...dat je van tevoren iets zegent, dat later licht brengt: Zo zegen jij het, en íets' zegent jou, dan ook...gratie en bekoorlijkheid komen dan over je heen.
Het leven als gezegend ervaren: heb je daar dan een God voor nodig? Nee, helemaal niet. Daar waar je je eigen innerlijk licht vermoedt en aansteekt, er je zegen over uitspreekt: dan ervaar je van binnen uit, dat jij ook gezegend wordt. Door God? Door levenskracht en levensenergie? Door de ruimte en de liefde in je, die daar huist? Door je eigen essentie? Door de leegte, zoals een boeddhist het zou uitdrukken? Door de Tao? Ja, allemaal waar en niet waar... het blijven woorden die om hetzelfde heen cirkelen...
Ik was bij een uitvoering van de Nelson Mis van Haydn en het Requiem van Mozart, in de overzichtelijke, kleine Petruskerk in Woerden. Zo prachtig! Uitgevoerd door het Christelijk Oratoruimkoor Woerden, amateurs die hun 95 jarig bestaan hiermee vierden, en het Dudok-ensemble. A. die in het koor zingt is helemaal niet christelijk. Dat hoef je ook niet te zijn. Het gaat om de bewegingen van het hart, de emotie die via al die muziek een uitdrukking vindt.
En ja, de aloude christelijke woorden zijn soms tegelijk toch ook de dragers van wat in het hart leeft. Ik raakte lyrisch van het Benedictus: Benedictus, qui venit in nomine Domini. Ossana in excelsis: Gezegend die komt in de naam van de Heer. Hosanna in de hoge. Nee, vraag me niet wie er dan komt. Ik heb geen idee.
