In de 'Kloosterserie 2014' van de RKK is afgelopen weekend gefilmd in het klooster. De Bron is een stadsklooster in een volkswijk: heel anders dan het romantische beeld wat men van kloosters heeft: verscholen in de bossen in een weidse mooie natuur. M. de abdis, nu, vond het wel goed dat ter afwisseling dit klooster in the picure kwam. 'Want waar gaat het nou om, toch niet om het gebouw en de omgeving?' Ze speelt zelf de hoofdrol in de aflevering die het thema heeft van 'Keuzestress', geïnspireerd door een uitspraak van zuster C: 'Bij elk Ja kun je ook de pijn van het Nee voelen.'
Elke dag zit vol keuzes: doe je het ene wel, dan laat je iets anders. Bij een kloosterroeping is het nog veel ingrijpender: elke individuele uitgave bijvoorbeeld, moet je ook weer verantwoorden tegenover de gemeenschap. De vrijheid om zomaar te kunnen kopen wat je maar wilt, is er niet meer: dat vind ik nog altijd weleens moeilijk, zei M. Van een andere zuster weet ik, dat ze het nog altijd heel erg kan missen om, wannneer ze daar zin in heeft, zomaar een haring met uitjes te kunnen gaan eten.
Ik hoorde dat ook het klooster in Velp al aan de beurt was geweest. Men vond de uitzending niet veel aan. Broeder J. de tuinman was geinterviewd. 'Maar die woont daar helemaal niet meer!' riep ik uit. 'Rustig maar, Mirjam!', reageerde zuster R. een beetje lachend, die wel weet hoe moeilijk ik het vond toen alles daar voor mij afgelopen was. Dus ik heb de uitzending opgezocht en bekeken. Heimwee beving me. Ja, ook wél om het gebouw, de gangen, de sfeer, de houten kapel-kluis, de tuin. Het was heel speciaal en fijn om daar een kamer te hebben, dat het een deel van mijn leefomgeving was. Maar ja, als je méér weet van wat daar speelt, dan vind je de aflevering ook geen recht doen, aan de 'werkelijkheid'.
Wat dat ook moge zijn. Een ieder creeërt tenslotte ook de eigen waarheid. Maar toch, het moet me van het hart: Aan broeder J. die schoffelend in de tuin gefilmd was, werd gevraagd wat hij daar nu van vond: dat er nu een grotere moestuin was, die door vrijwillgers bij werd gehouden. De camera zwenkte naar de prei, die daar uit de kale herfst/wintergrond in rijtjes hun lange stelen met groene koppen boven de grond staken. 'Ik heb niet zoveel met diepvriesgroenten,'zei hij, ik vind het maar raar, dat je het eerst doodmaakt en daarna weer gaat opeten'.
Vervolgens volgde de camera de gang van de prei: dat ie geplukt en gewassen werd en vervolgens in de keuken verwerkt werd tot een maaltijd in de refter. De suggestie is dan, alsof je met die moestuin, zó versgeplukt je eten van het land haalt en dat dit zou horen bij het echte kloosterleven. Dat broeder J. die wijsheid als het ware ter berde bracht. Maar ik weet dat broeder J, faliekant tegen die groententuin was. Bloemen en zijn specialiteit de dahlia's, ja dat is goed: daar geniet je ter plekke van. Appelbomen: ook goed: Appels, die leg je in de koude schuur en daar kun je nog tot lang in de winter mee toe. Maar een groententuin, die nooit kan zorgen voor alle groenten die er nodig zijn, en waarvan een deel ingevroren moet worden in dure diepvriezers: hij vond dat maar niks.
Dus wat laat je nou zien, in zo'n aflevering? Waar gaat het nu om? Waarom is broeder J. erbij gehaald in deze aflevering? Het klooster Velp is nu een klooster , waar géén Kapucijnen meer wonen: waarom er eentje bijhalen en die ook nog verkeerd citeren? Een kwestie van valse romantiek? Elk Ja, heeft ook een Nee... Zuster M. zei dat ze hoopte dat er uit de aflevering van de Bron ook zou komen, dat keuzestress uiteindelijk iets anders kan zijn: namelijk keuzevrijheid.
Ik zou daaraan willen toevoegen: Ja, keuzevrijheid in elke vorm van leven, daar gaat het om. En elke levensvorm heeft een Ja én een Nee: Het gaat erom dat je in die keuzevrijheid recht doet aan wat IS.
