Ach, wat kan een mens er van zeggen? Spontaan zong ik gisteren ineens dat heel oude kerkliedje uit mijn kindertijd:
geef mij kracht, heel mijn leven heer,
geef mij kracht, heel mijn leven heer,
O, o, o, o, o, geef mij kracht...
Hier kan niks anders bij horen dan een gedicht van Hildegard von Bingen over groenkracht. En zo gebeurde het vanzelf, dat ik vanochtend heel vroeg ontwaakte, een gedicht zocht en er met het Latijnse woordenboek erbij aan het vertalen sloeg. Ach, ach, mijn tuintje, met de vroeg tjirpende musjes, de lichtroze tulpen, de bamboe, mijn groene oerwoudje in de nieuwbouwwijk.
En het liedje van Hildegard gaat ongeveer een beetje zó, vrij vertaald:
O, groen twijgje
jij ontkiemt uit jouw voortreffelijkheid,
zoals het morgenrood tevoorschijn komt
nu, nu, wees blij
ontspan je
en omhul onze teerheid en zwakte
met tederheid.
bevrijdt ons uit onze donkere gewoontes,
maak open
wat kleverig en plakkerig is,
en reik jouw hand.
Richt ons weer op.
Gisteren, voor het slapen gaan las ik in Knielen op een bed violen, van Jan Siebelink, die helemaal alleen en verloren op de grond lag, op het einde van de vrijmarkt op Koningsdag. Ik herlees het en weet dus in welke donkerte de hoofdpersoon, Hans Sievez, uiteindelijk terecht komt. De duisternis van een geloof, dat hem wegtrekt uit zijn aanvankelijke onschuld, de groenkracht in hem en in zijn groene vingers.
Ik lees het nu als een bijna horrorverhaal. Hoe groenkracht kapot gaat. Hoe dat geloof van hem, hem wegtrekt uit zijn eigen groenkracht, uit zijn liefde voor zijn vrouw Marg en al het kleine en tere lichtende om hem heen. En zo doen systemen dat en teveel gedachten, teveel maaksels, teveel bedenkingen, je verstoppen voor jezelf en voor anderen.
Maar groenkracht wordt. Groenkracht is. Wat een opluchting om alles waar je bang van wordt achter je te laten en je te richten naar het lentelicht, te vertrouwen dat alles opnieuw begint: Groenkracht.
