Sommige verhalen maak je helemaal alleen en zelf. Iets in je creëert een eigen werkelijkheid, een habitat waarin je beweegt, niet alleen je lichaam, maar vooral ook je ziel. Ziel: dat woord in dat gebied waar je bezieling vandaan komt, waar het leeft, groeit, waakt en wacht. De ziel heeft een tedere omgeving nodig om te kunnen gedijen. Een habitat waar kwetsbaarheid er gewoon mag zijn, tranen gedroogd worden, een arm om je heen, een omhelzing, een blik van aandacht en mededogen: Letterlijk, maar ook figuurlijk: het leven zelf geeft deze ervaring, als je stil kunt ontvangen.
Andere verhalen zijn helemaal afhankelijk van anderen. Ze hebben de adem en de aandacht van de ander nodig om zich te ontrollen en zich te ontvouwen. Ze zijn niets, als ze niet gedeeld worden.
Zowel de verhalen die je zelf maakt en vertelt als de verhalen die je met anderen leven inblaast: Helemaal aan het begin, aan de basis is er een oer-oer 'iets' nodig willen ze kunnen wortelen, beklijven, willen ze mooi worden, willen ze de wereld in gaan in vormen van schoonheid, bloesem, waarachtigheid, wonder. Dat iets is dat ene punt van concentratie, van leegte en helderheid. Het bewustzijn dat woord en daad kunnen samenvallen.
Dat jij en ik kunnen samenvallen omdat we geloven in de kracht van het woord. Dat ik deze woorden typ en dat jij deze woorden leest en we elkaar zo 'ergens' kunnen ontmoeten en elkaar kunnen verstaan. 'Ergens'... waar de bezieling woont, we beide bezield zijn, we staan in dezelfde stroom die leven heet en de woorden leven en liefde samenvallen en we woordeloos zijn, overal en nergens.
