Tip

Ik kreeg een tip voor deze dagen, de Goede Week dus,  in de wereld van het christendom en voor anderen die in ieder geval de muziek rondom het Passieverhaal zo kunnen waarderen. Bij Blokker is de cd van de maand de Johannes Passion van Bach, uitgevoerd door The Choir of King´s College in Cambridge en  het Brandenburg Consort. Ik heb hem gekocht en hij is echt heel mooi. Sober, en toch sprankelend en op z´n Engels to the point, terwijl het Duits onberispelijk uitgesproken wordt. En dat voor 5 euro en er zit ook nog een dvd bij.

Nu is de Mattheus Passie bekender van Bach, maar ik had al voorkeur voor het verhaal zoals dat door Johannes verteld wordt. Voor de niet-ingewijden: het lijdensverhaal van Jezus is topliteratuur omdat het in een notendop alle menselijke emoties bevat: dwalingen, die tegenwoordig psychologisch afweermechanismen zouden heten, verraad aan dat wat je ooit gedeeld hebt met elkaar,  zou tegenwoordig crisis en depressie heten. Van Palmpasen, de feestelijke intocht in Jeruzalem naar de kruisiging en de dood. Allemaal in een week. En tot slot de verrijzenis. Enfin. Simpelweg weer opstaan en doorgaan, dus.

Vier keer wordt het verhaal verteld in de Bijbel en alle vier vertellen hun eigen verhaal. Johannes houdt het kort , passend bij de beginwoorden waarmee hij zijn verhaal opent:  'In het begin was er het woord, en het woord werd vlees.' En dat woord werd niet serieus genomen. Dus hier staan Petrus en Pilatus centraal. Petrus die herhaalde malen 'nee' zegt, als mensen vragen of ze Jezus kennen. En Pilatus, die eigenlijk overtuigd is van de onschuld van Jezus, maar meegaat met de algemene openbare mening en dan vraagt:  Wat is Waarheid?

Ach, voor wie fan is van het verhaal, zoals je dat van Harry Potter kunt zijn, of The Game of Thrones, of Lord of the Rings of welke roman dan ook, die vindt verhaalfiguren waarmee je je kunt identificeren. Of scenes die zó uit het dagelijks leven zijn geplukt. Ik heb dat wel met het passieverhaal. Onlangs beweerde een van mijn groepjes dat mensen nou eenmaal niet veranderbaar zijn, dat als iemand al zo lang in dezelfde groef de dingen doet, dat zó ingesleten is, dat je niet mag hopen op iets anders. Dan moet je daarmee willen leven, of niet. Beschadigd door een  akelige jeugd, is onveranderbaar, klaar uit.

En ik wil daar dus niet aan. Ik gelóóf dat niet. En tja, geloven is eigenlijk een vorm van verlangen. En verlangen is iets wat het hart brandend en warm houdt. En al wordt dat verlangen nooit werkelijkheid, de vonken van dat wat je zelf blijft aansteken zullen blijven gloeien, al is dat dan weer op andere plekken, met wellicht andere mensen.