Bovendien is het voor mij bijna als real life: het zijn het soort mensen, met dezelfde soort van humor en omgangsvormen die ik in mijn eigen wijkcentrumpje tegen kom. Door hier, lijkt niet op de Door in Het Schaop, maar wel op een mengsel van anderen. Door uit Mokum, lijkt hier op Betsie. Pas heeft een nieuwe oude man, van tachtig, zich bij de gelederen gevoegd, Toon geheten. Hij komt met zijn rollator uit ergens uit de buurt aangeschuifeld en deed voor het eerst mee met de wekelijkse kaartavond.
Maar hij was zó langzaam! Iedereen was al klaar maar het groepje van vier waar ook Hans in zat en die meestal een grote mond heeft, was nog bezig. Hij hield zich stilletjes die avond. Hèhè, eindelijk klaar. Iedereen was al weg, behoudens de vaste vrijwilligers en die vroegen aan Hans of hij zich had verveeld in zijn langzame clubje. 'Luister eens effe', zei hij, 'mensen motten niet zo zeiken, ik kaart met iedereen, of ze nou doof zijn, of een arm missen of een neus of een been, voor mijn part zijn ze blind aan twee ogen, ik kaart gewoon!' ' Nou Hans, da's niet echt handig hoor, als ze niks kunnen zien, je mot niet overdrijven!.'
Het grappige is, dat er al meerderen naar Amsterdam zijn vertrokken, naar de musical van André Hazes in het Nieuwe La Mar theater van Joop van de Ende. Zó mooi, ik moest er van huilen, hoor ik ze uitwisselen. En ik beken: ook ik ben gevoelig als ik dan denk aan zo'n nummer met woorden als: Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug, geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug, zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel een weg naar jou...
