Het drukt uit dat je, net zoals een theezakje meteen je eigen inhoud gaat verspreiden als je in contact komt met water. Water is dus elk ander mens, elke impuls uit je omgeving: daar wil je meteen iets mee. In deze betekenis dus positief. Maar Y., de moeder van de twee, die zat er ook bij en die zei met een beetje donker gezicht: Ja, dat heeft Melli van haar vader.
Theezakje-zijn heeft dus ook een andere kant: het kan ook betekenen dat je helemaal geen rekening kunt houden met je omgeving, dat je je niet kunt inleven in een ander, dat alleen maar je eigen gevoelens tellen: dat je als het ware wilt en vanzelfsprekend verwacht dat de ander altijd op de juiste temperatuur is voor jou: kokend water dus, zodat jij fijn thee kan zijn en jezelf kunt gaan verspreiden. Zo niet, dan besta je als het ware niet in je eigen beleving en geef je de ander daarvan de schuld. Zeer vermoeiend, daar kun je niet mee leven, want de ander ziet alleen maar water en geen méns. Y. was dan ook gescheiden.
'Bij kinderen is het wel leuk: dat ze toch iets vanzelfsprekends extraverts hebben, makkelijker dan als ze in zichzelf gekeerd zijn', zei U., 'en gelukkig hebben ze van jou dat relaxte, van het komt allemaal wel, zoals het komt.' Ja, daar komen twee schatten van kinderen van. En kinderen mogen van hun mama wel een beetje verwachten, dat die er altijd voor hen is, daar zijn ze kind voor.
Ondertussen vraag ik me af, waarom het vaak zo is in de liefde: twee totale tegenpolen trekken elkaar aan en dat kan mooi, sprankelend en creatief makend zijn: dan ben je elkaars perfecte aanvulling en kun je elkaar uitdagen en prikkelen vanuit je eigen terrein. Dan wordt 1+1 tezamen 3. Maar vaak ook is er géén happy ending: 1-1=0: Het theezakje zuigt alle levensenergie bij een ander weg in een dominantie die geen grenzen kent, omdat thee geen thee is zonder kokend water. Terwijl het water ongeacht de temperatuur, gewoon blijft stromen.
