Of...?

Eind juni, nog een beetje in de sferen van Oerol, las ik in de zaterdagbijlage van Trouw over Il Suoni del Dolomitti. In de dalen rondom Trentino gaan  muzikanten met hun instrumenten de bergen in en voeren daar hun muziek uit: van klassiek tot jazz tot folk. In dit gebied is in de Eerste Wereldoorlog zeer intens en bloedig gevochten. De muziek herinnerde eraan, maar wil tegelijk iets verzoenen; de muziek is zó gekozen, dat die ook naar de stilte leidt en gedragen wordt door de stilte van de natuur.

Ik wilde er meteen mijn vakantie aan besteden. Ik stelde me voor om vanuit één kampeerplaats wandelingen te maken en de muzikanten te volgen. Al googelend bleek dat Venetië een van de aanvliegroutes is naar het gebied: vandaar is het nog 162 km met de trein.Perfect, dacht ik: dat kan ik combineren! Ook nog naar Venetië, de stad van mijn brein.

Maar ondertussen kwam ik er maar niet achter of dit logistiek allemaal mogelijk is,als je, zoals ik, geén auto rijdt. Hoe kun je nu op tijd én wandelen, én naar muziek luisteren én weer terug wandelen en dan ook nog je slaapplek bereiken? Ik besloot de journaliste van het artikel te mailen. Misschien kon zij een tip van de sluier lichten. Ik ontving een hartelijke mail terug met daarin een e-mailadres in Italië, dat eigenlijk alleen maar voor de pers was, maar als ik haar naam noemde kwam ik wellicht verder.

Ondertussen zag ik een goedkoop vliegretour naar Venetië. Alhoewel ik nog niet wist of dat andere zou lukken. Chiara in Italië, mijn favoriete naam natuurlijk: Clara van Assisi, raadde me een driedaagse hiking aan dwars door de bergen,met op het einde ervan een kampeerplaats. Moest ik dan met mijn bagage gaan sjouwen? En hoe overnachtte en at je dan in die tijd?

Ja, je kan je geest willen voeden met iets moois, maar het lichaam moet toch ten alle tijden worden meegezeuld. Om kort te gaan: ik boekte wel al het vliegticket en toen bleek de driedaagse hiking sowieso al vol. En logistiek is mijn oorspronkelijke idee niet te doen met het openbaar vervoer. De concerten vinden in verschillende dalen plaats.

Dus... nu ga ik binnenkort meer dan drie weken wandelen in mijn eigen brein. Wat een onverwachte ruimte! Ik verheug me daar zéér op. Ik ben wel toe aan helemaal NIKS; géén plannen. Ter plekke een entourage zoeken, die past bij de stemming van mijn brein.

Dat ik zomaar een halve dag bij een bruggetje kan zitten bij een stil watertje,of in een kerk kan mijmeren en mediteren.Of me kan laten opslokken in de drukke mensenmassa bij de Rialtobrug of het San Marcoplein. Of eindeloos de vaporetto kan nemen en de hele lagune kan bevaren.Of aan zee kan gaan liggen lezen. Of de Architectuurbiennale kan gaan bezoeken. Of...?