Ik zag Cloudburst: de verkoopster in de winkel was er zó enthousiast over, dat ik 2,50 euro extra korting kreeg bij aanschaf. En ze gaf haar naam door (die ik al lang weer ben vergeten): mocht de film tegenvallen, dan zou ze me hoog persoonlijk het geld teruggeven.
Het viel niet tegen. Een film over twee vrouwen die al 31 jaar samen met elkaar leven in een huis. De ene is ondertussen dik geworden en bijna blind. De andere, 80 jaar, is een aan de buitenkant, vloekende, grof in de mond, niemand ontziende, pot. Maar ze smelt weg bij K.D. Lang. Ze kijken naar de gekleurde avondluchten buiten hun huis, de ene vraagt: wat zie je in de wolken? En de andere zegt: 'Ik zie een ezel met twee nonnen daarop en een beagle-hond, ze rijden door de hemel heen.' De andere barst in lachen uit.
De kleindochter van de blinde heeft besloten, in haar onuitputtelijke wijsheid, dat haar oma naar een verzorgingstehuis moet, en de andere heeft een maand om iets anders te zoeken. Uit vrees, voor reacties indertijd, heeft haar oma niet eens aan haar eigen dochter verteld, dat het hier gaat om een liefdesrelatie tussen de dames.
Enfin. De blinde wordt gered uit het verzorgingstehuis door de andere en ze besluiten naar Canada te rijden, alwaar ze kunnen trouwen. Onderweg pikken ze een jongen op, een danser, die zijn ongenezelijk zieke moeder nog een keer wil zien en wil kunnen begraven. Bij hem aangekomen blijkt zijn thuis geterroriseerd te worden door zijn vader; hij moet weer weg.
Ach... de film eindigt helemaal niet goed in de trant van: ze-leven-nog-lang-en gelukkig. Alhoewel? Niet op fysiek niveau: maar wel in de geest: die twee oude mensen blijven met elkaar verbonden. ook al kijkt de ene uiteindelijk met de jongen naar de wolken. En als ze beide niet meer op de aarde wandelen, dan worden ze als die twee nonnen op de wolk: anderen zullen hun blijven zien in hun onafscheidelijkheid. Zo wil je dat het leven is. En zo IS het leven ook vaak, voor velen, gelukkig.
