Zo verschillend als voorstellingen kunnen zijn! Gisteravond hallucinerende muziek van Kapok, het Ragazze Quartet, iedereen zittend en liggend in de duinkom met lichtprojecties die de duinen bestreken: Planetary Sunrise.Meegenomen worden, zonder na te denken naar plekken ergens, ooit, nu en nergens.
De dag daarvoor juist naar teksttheater Crashtest Ibsen, 'Ik zie spoken', van Moeremans&Sons. De vierde wand, dat is het publiek, is weggevallen. We worden erin betrokken: de spelers zijn zich bewust dat ze een stuk spelen dat 135 jaar geleden geschreven is, dat wat Ibsen, de auteur ooit van belang achtte, nu niet meer relevant is. Op het einde huilt de actrice, die een vrouw speelt wier man een bastaarddochter verwekt heeft bij de dienstmeid en die van de dominee te horen kreeg dat dit het kruis is dat ze voor het huwelijk moet dragen en haar zoon, om het geheim weg te houden, naar Parijs stuurt en die daar dodelijke syfilis oploopt: 'Maar ik wil de sterfscène, ik wil de Piëta, zo heeft Ibsen het geschreven, nu zijn het allemaal losse eindjes!' En het altijd aanwezige vuur zegt: Wen daar maar aan! En toen mochten we applaudisseren.
De dominee zegt halverwege: dat publiek daar, over 135 jaar ze weten zich geen raad meer met religieuze devotie. Zo thematiseert de voorstelling hoezeer het christendom geen deel meer is van het algemeen welbevinden en hoe ambtsdragers daar ook aan bijgedragen hebben: de dominee speelt een dubieuze rol: schijn-heilig en uiteindelijk kiezen voor de zekerheid en eigen veiligheid: hij voelt meer voor die moeder en beschouwd dat als zíjn kruis dat hij dragen moet.
Zo creëren we voortdurend onze eigen werkelijkheden, maken zelf tijdelijk zinvolle verbanden. Er is niet één groot verhaal meer, alleen maar losse eindjes. Welk verhaal wil je zelf vertellen? Hoe ziet het spel van jou leven er uit, welke rol wil je spelen?
Op dit moment miezert het, na twee prachtige dagen vol blauwe lucht en zon. Ik lag languit in de duinen, wandelde langs kleurige bloemen, rook kamperfoelie, voelde me vrij en vitaal, dankbaar en domweg gelukkig: dat is de mooiste rol om te spelen.
