Ik liep midden in het noodweer van twee dagen geleden. Ik had geen zin om af te wachten eer de regen stopte, dus ik besloot te gáán. Goed en wel op weg, wandelend, met zeven boodschappen in een kartonnen doosje, veranderde de milde regen in heftige slagregen en gedonder in de lucht. Omkeren, daar had ik geen zin in. Het had ook wel wat: het was niet koud, het leek op een tropische regenbui en op weg naar huis hoefde ik straks alleen maar al mijn kleren uit te trekken.Halverwege viel er een kant van het kartonnen doosje. En toen nog een. Het doosje kon helemaal niet tegen zoveel water en viel geheel uit elkaar. Dus uiteindelijk strompelde ik half voorovergebogen, om de boodschappen tussen mijn buik en handen te kunnen klemmen, tussen alle vingers één, de laatste 200 meter naar huis. Alles was doorweekt, ik sopte in mijn schoenen, die nu nog steeds vochtig zijn. En mijn regenjas, alhoewel waterdicht, daar persde ik tot voor het slapen gaan steeds weer water uit de mouwen en de onderkant. De volgende dag kon ik het niet aan.
Was dit nou een teleurstellende ervaring? Er gebeurde niet wat ik gehoopt en verwacht had: rustig door de regen, genieten van het uitzonderlijke; geen mens in de buurt, regen die om je heen ruist. Was het een bittere pil, een afknapper, een desillusie, een fiasco, een ontgoocheling, een misslag, enige synoniemen voor het woord 'teleurstelling'. Geenszins.Het was een ervaring op zich, met enige ongemakken die ik niet heb kunnen voorzien.
'Een teleurstelling is een emotie die je over het algemeen snel te boven komt, in de verwachting dat het beoogde doel alsnog bereikt zal worden of de realisering dat het toch niet zo belangrijk was. Indien het teleurgestelde gevoel aanhoudt, kan er meer aan de hand zijn, dan een verstoord verwachtingspatroon. Onvervulde verlangens kunnen een patroon van frustratie of teleurstelling veroorzaken', aldus Wikipedia.
Ik zocht het even op omdat ik me afvraag of je het leven 'teleurstellend'kan noemen. Leven kan pijn doen: elke dag dat je de krant opent en ellende leest, dat kan ook een gevoel van moedeloosheid geven, familie en vrienden en geliefden kunnen je vertrouwen schenden, enzovoort:. Maar voor mij is het gevoel daarbij nooit die van teleurstelling. Ik kan verdriet voelen, pijn, onmacht, vergeefsheid... Maar teleurstelling heeft, zoals ik ook in de definitie lees, als bron een verkeerd verwachtingspatroon of onvervulde verlangens.
Misschien kan je verlangen naar een mooi, volmaakt leven, waar vrienden en geliefden blijven, waar mensen louter goed zijn voor elkaar zó sterk zijn, dat dit daarom een voortdurend gevoel van teleurstelling oplevert. Een keer trek je de conclusie: vriendschap is een illusie, zo gaat een liedje. Wie vaak teleurgesteld is in anderen en ziet dat er zoveel illusie is, kán het leven als geheel teleurstellend vinden.
Ik zou zeggen: het leven is altijd een mix van verdriet en geluk, vervuldheid en onvervuld verlangen, pijn en vreugde. Er is geen moment dat er voortdurend alleen het ene aanwezig is. Niet bij jezelf, niet in anderen of de wereld. Dus wie teleurstelling voelt over het leven als geheel, heeft ergens iets te doen. Wat? Soms kan dat iets heel concreets zijn: je eigen verlangens warm houden, niet bang zijn daar elke keer weer achteraan te gaan. En terugkeren bij je eigen warmtebron. Dat is ook een wilsbesluit om je aandacht daarop te richten. Zo als in mijn woorden voor de meditatie:
Jij
Goddelijke vonk
in een ieder waarneembaar:
ik wil jou laten
gloeien en sprankelen
in mijn hart
in de haard van mijn huis:
warmtebron.
