Maar plots hoorde ik een jongensstem:' Vroeger was ik aan de drugs, maar toen leerde ik Jezus kennen, ook jij kunt Hem leren kennen, je tot hem keren en dan weet je zeker dat je in hemel komt en niet in de hel, want hij is gestorven om jou te redden'. Enzovoort. Verhip, dat was live, dus ik besloot een kijkje te gaan nemen.
Ik belandde in een soortement van drietrapsraket: eerst kwam er terwijl ik er naar toe liep, een vrolijke jongen op me af, die me uitnodigde voor de BBQ. Er speelde een muziekbandje, met Hillsong-achtige liedjes (Hillsong is een grote Amerikaanse Beweging, die stadions volkrijgt met popliedjes die ook over God enzo gaan). Een mevrouw naast me vroeg ineens of ik ook een hapje eten en iets te drinken wilde. 'O, je hoort er ook bij?', vroeg ik. Ja, en meteen vertelde ze haar wonderbaarlijke verhaal: dat ze verlamd is geweest tot haar hoofd en toen ze God gevonden had werd ze langzamerhand genezen.
Dan raak je als vanzelf in gesprek. Want ik vroeg haar of ze in God was blijven geloven, als ze nou niet genezen was. Ze dacht van wel: er is ook iemand lid die in een rolstoel zit, zei ze. Tjaa...allengs werd het gesprek substantieeler. En precies toen ze er niet helemaal meer uit kwam, door al mijn vragen en tegenwerpingen (het gaat dan bij haar om een Rechtvaardige God, die Jezus zond die ons wil redden, en ik roep dan alleen maar dat God, Onvoorwaardelijke Liefde is....), toen kwam er een andere vrouw bij.
Ze bleek Anja te heten en ze was duidelijk meer geschoold en onderlegd. Vreemd is altijd bij dit soort gesprekken, dat je een heel eind met elkaar op weg kunt en de ervaring deelt dat de wereld er anders uitziet als je die probeert te leven vanuit 'hoe God die bedoelt heeft': geen kwaad dat we elkaar aandoen, iedereen betrokken op elkaar: dat wat ommekeer of bekering is gaan heten. En dan scheiden de wegen zich. Want al die gelovigen zitten vervolgens vast in hun kleine, dogmatische geloofswereld, waarvan ze hopen dat jij daar ook bij komt.
Dus ik zei uiteindelijk dat ik er verdrietig van werd. Dat ze keer op keer in hetzelfde mechaniek trapte: Mij maken tot degene die bekeerd kan worden, zij op de plek waar de waarheid is. Dat dit echt niet kon, dat het toch niet kon zijn dan zij met haar 2200 kerkgemeenschappen wereldwijd, alleen de waarheid kon hebben? Dat er zóveel clubjes en groepen zijn, die dat denken en daarmee scheiding aanbrachten tussen mensen, in plaats van vereniging.
Het opmerkelijke was dat ze op het eind van het gesprek zei: 'Het spijt me dat ik je verdrietig heb gemaakt.' Ik wenste haar 'Alle Goeds' toe en we schudden elkaars hand. Ik zou werkelijk willen hopen dat het gesprek iets van haar eigen zekerheden aan het wankelen heeft gebracht. Dat ze zou blijven bij die Onvoorwaardelijke Liefde, die er tussen jou en elk mens voelbaar is.
