Poes Sammie miauwt om me heen en zit nu vlak bij me, ook naar buiten te kijken, en dan weer eens naar mij, ze komt kopjes geven en een pootje. Trippel, trippel, trippel,miauw! Ze loopt over het toetsenbord en twijfelt of ze op schoot erbij komt liggen. Gedrentel, staartje met een krul omhoog. De regen gutst nu door de regenpijpen.
Ik had een koningsmaaltje! Vers geplukte peultjes uit de tuin, het is toch ongelofelijk, hoe in 3 dagen tijd de witte bloemetjes zich gemetamorfoseerd hebben tot peultjes! Zondag was er nog geen eentje te bekennen. Voor de zalm begaf ik me ook nog snel de tuin in om er wat dille bij te plukken en de rabarber, ook uit de tuin natuurlijk, gemengd met bosbessenjam vormde een heerlijke compote. De rest zal ik zo als toetje verorberen met wat yoghurt.
Zo'n tuin is wel leren loslaten', schreef H., die de andere dagen van de week voor haar rekening nam. En zo is het maar net.Want de pompoen, courgette en komkommerplantjes, die met zoveel moeite gestekt zijn en eerst in potten in de hal stonden, dat dreigt een 10 kleine-negertjes-verhaal te worden. Een heel veelbelovende van vorige week, is totaal verdwenen. En een courgetteplantje die er vroeg in de middag nog best florissant bijstond, is in de avond geheel verschrompeld, zonder aanwijsbare reden...
Morgen ga ik voor het eerst iets zaaien: stokslabonen. Weer een nieuwe ervaring. 4 stuks bij elkaar, 2 centimeter onder de grond en dan afdekken met vochtige aarde. Zou ik er daar ooit een van eten? Ook weet ik nu eindelijk hoe tuinbonen groeien, waarvan het zo'n genot is om die uit hun fluweelzachte grote hulzen te halen. Ik vroeg me al steeds af, wat voor plant dat nou was: stevige kaarsrechte bleekgroene stengels, met witte bloemen met een zwart hart. Maar nu zie ik daar onderuit een kleine tuinboon verschijnen! De regen is voorbij getrokken. Enige avondvogels zijn weer begonnen te fluiten.
