Enfin. Tijdens mijn vakantie is de buurman het dak op geweest, want bij een van de tropische buien, liep het water voor bij hem uit de dakgoot. Hij had foto's gemaakt en vreesde dat al die klimop en bruidssluier zich aan het vastzetten was op het dak. Dus ik moet het dak op. Hij heeft een grote ladder, maar die heeft hij keurig aan de muur van zijn schuur gemonteerd, een hele heisa om die eraf te halen.
Dus nu denk ik erover om zelf een telescoopladder te kopen. Als die lang genoeg zijn, om daar het dak mee op te kunnen.... Ik kan het ook maar het best via internet doen en thuis laten bezorgen. En dan maar hopen, natuurlijk, dat na die aanschaf ik er ook jaren nog gebruik van zal maken. Want als de mussenkolonie weg moet, dan heb ik er ook niks meer te zoeken. Hoewel? Het uitzicht daarboven is fantastisch. Kan er met een stoeltje gaan zitten. Ha!
Ik vind het wel leuk om in blogjes het praktische met het 'hooggestemde', dat woord past nu wel, te combineren. Dus daarom hier ook nog het 'gedicht' van de maandagochtend-meditatie, dat wel in goede aarde viel. Ook toepasselijke woorden, nu.
Liggen in de zon
in een duinpan
met de ogen dicht
plotsklaps, heel dichtbij
een geluid, een plof
alsof ik bij mijn oor
werd aangeraakt.
Het was een meeuw
vrij zeilend
in de wind.
Even hoorden wij bij elkaar
de vogel wier element
de ruime blauwe hemel is
en ik mens
van de grond, genesteld in zand.
Zo lopen de lijnen
van hoog en laag
van onder en boven,
de breedte en de diepte,
van reiken en verlangen
van stil-zijn en gegrond zijn
door een ieder.
En in het hart
van elk kruis
worden we bewoond
door het Licht
dat alles omvat.
