Nu op Oerol dacht ik ook: is het alweer een jaar geleden dat ik hier was? Het lijkt wel gisteren. En gisteren zat ik tot laat in de tuin in het donker en het voelde aan alsof ik bij mijn tent zat aan de bosrand. Alleen het geraas van het verkeer in de verte, viel me nu werkelijk op. En twee vleermuisjes die overvlogen. Straten en sferen van Venetië duiken ook door het hele jaar heen, onverwacht op voor mijn geestesoog.
Ik heb nu een Venetiëkaart, 5 jaar geldig, waarmee je dus een maandabonnement kan kopen waarmee je heel goedkoop van alle vaporetto's en bussen gebruik kunt maken. Ik kan nu rustig om half elf 's avonds aankomen en weten dat ik de camping op het Lido nog haal, vanaf vliegveld Marco Polo.
Bedenken om iets heel anders te gaan doen, was wel prikkelend. Maar helemaal niet in Venetië zijn, dat wilde ik niet. Een weekje dan en verder nog wat anders doen? Maar mijn hemel, waarom dan toch? ... Helemaal de tijd vergeten en loslaten, zelfs jezelf vergeten en alles loslaten, juist dat gebeurd daar: wonen in je eigen brein, alsof mijn brein materie is geworden; dat roept Venetië bij me op.
Als ik oud en de dagen zat ben, dan hoef ik nooit meer naar Terschelling of Venetië. Dan loopt alles in alles over. Of wie weet al veel eerder. Dit jaar heb ik opnieuw de gelegenheid om beide te doen. Wat de toekomst brengt, je weet het nooit. Maar ik ben ronduit dankbaar dat ik deze twee plekken gevonden heb. Het lijkt soms alsof deze plekken me gewenkt en gewekt hebben en dat ik geluisterd heb naar hun roep.
