De wereld is mijn tuin

Zelf een moestuin hebben zou niks voor mij zijn. Al dat plannen, bedenken, ontwerpen hoe en wat in zo'n moestuin, het zou me veel te veel in beslag gaan nemen. Tenzij  het, zoals in een klooster, tot een deel van mijn taken zou horen en ik er bij zou wonen, zodat je meerdere keren op een dag een wandelingetje in je tuin kunt maken. Werkelijk: na een paar uur zijn er alweer dingen veranderd! Dan ben je heel dichtbij de voortdurende beweging, de groei en het verval van de natuur, waar je tenslotte zelf ook een deel van bent.

Zoals deze drie weken: dat vind ik ideaal: 3 x 3 dagen de tuin meemaken, doen wat voor handen is en ter plekke urgent lijkt. Slakken op de kropjes ijsbergsla: meteen weghalen... en dan vervolgens vroeg in de avond ontdekken dat er tóch weer aan de sla geknabbeld is, al zie je nu geen slakken. De net geplante pompoen en courgette en komkommerplantjes stonden er 's ochtend nog mooi bij,maar in de avond was een deel verdord en vertrapt.

Deze ochtend een reddingspoging uitgezet, door de over gebleven plantjes heel voorzichtig met een kringetje aarde te omgeven zodat ze iets opgehoogd, wat steviger staan en met een klein gietertje wat water erbij geven. En O!, wat geeft het toch een geheel voldaan en vredig gevoel om in de kiembedjes waar worteltjes moeten verschijnen, het onkruid met vele vertakkingen en blad weg te halen en dan daaronder de kiemen en het eerste prille groen te ontwaren, die straks, heel veel later de groene bos zal vormen waaraan de oranje worteljes bungelen, wanneer het geoogst is.

Ondertussen had Zusje een uitje naar naar Winsum, waar een kunstenaarsechtpaar hun levenswerk realiseren: De Tempelhof . Ik herkende "de zaailing": dat is het vignet dat je kunt volgen in een meer dan 100 kilometer lange rondwandeling rond Nijmegen en omstreken The Walk of Wisdom.  Ik ben het zomaar wandelend in de omgeving al heel vaak tegen gekomen.Ze hebben een filosofie ontwikkeld, waarin ze ook alle wereldgodsdiensten een plek in geven:  ieder mens is een zaailing: er schuilt in ieder een bloemknop die open kan gaan.

Die zaailing lijkt niet voor niks op een engel met vleugels en tegelijk is het de menselijke maat: jij met je armen de lucht in. Het is een beweging die ik ook vaak liet gebeuren in de meditatie: 'Je bent een mens, geworteld in de aarde en tegelijk reikend naar de hemel', zei ik dan.

Zij heten Adelheid & Huub Kortekaas en op YouTube is een korte documentaire  dat een goed beeld geeft van hun werk. Typ: De wereld is mijn tuin. Deel 1 en Deel 2. Dat zó dichtbij zo'n groots project is, ik wil zeker eens gaan kijken. Want ik kan daar van harte in mee gaan:  een tuin is als de wereld, de wereld is mijn tuin.