In mijn geval dronk ik, per toeval, vlak na de eerste inspannende verhuisdag, twee glazen wijn. Ik stortte als het ware bij de boekenclub in en liet me verwennen met een heerlijk gekookte maaltijd en de wijn, 'ter ontspanning'. Dat dénk je dan daarbij: Vooruit, doe nog maar een glaasje, ik heb dat wel verdiend. Maar die nacht kon ik nauwelijks slapen en de slaap was ook onrustig. Terwijl ik zo'n diepe, tevreden slaper ben...
De volgende dag, moesten we dóór: nog zo'n dag waar je lichaam niet tot ontspanning kon komen. Toen snapte ik de verleiding om dan te gaan denken, dat 's avonds een glaasje alcohol zou kunnen ontspannen. Maar dat is volkomen onzin. Alcohol is vooral een gifstof, dat het lichaam dus extra moet afbreken, heb ik ooit - voor nota bene het diploma horeca! - geleerd.
Ook de gedachtegangen dat het je goed zou doen om lekker in te slapen, een goede nachtrust, en je daar dan dus op gespitst raakt, het daarom juist niet gebeurd, je daar van baalt enzovoort, ik heb daar nu in gelopen, de afgelopen dagen. Het vreemde is, dat, terwijl je wéét dat je lichaam wat op hol is, je desondanks juist de neiging krijgt om nog meer te doen. Alsof je niet kan stoppen. En ik moest toevallig ook meer doen: een middag en een avonddienst in verschillende wijkcentra.
Alles bij elkaar dus een leerzame ervaring. Al die mensen tegen burn-out aan, die aan slapeloosheid leiden, die desondanks maar doorgaan... Ik kan me nu beter inleven dat het werkelijk wat van je vraagt om het niet alleen te zeggen, maar het ook te doen: SLOW DOWN! Dat is ook de titel van het liedje voor het Songfestival van Douw Bob. De komende dagen wordt het mooi weer en ben ik van plan om lichamelijk en geestelijk zoveel mogelijk te Zijn, en niet te Doen.
