Cliffhanger door alle delen heen is ene Dean, die haar stalkt, stiekem zich toegang weet te verschaffen tot haar huis en die haar wraakengel is: hij doodt mensen die haar bedreigen. De politie is ervan overtuigd dat hij dood is, Frieda Klein niet. Dat thema: Het perspectief van één persoon tegenover die van de massa, zit ook in De Verborgen glimlach, die ik - wie weet - straks voor het slapen gaan, uitlees.
Je kunt zó goed de onmacht meevoelen van de hoofdpersoon, die ervan overtuigd is dat de mooie Brendan waarmee ze een paar keer gevrejen heeft, die zich in haar huis wil nestelen, die ze de deur wijst en die vervolgens haar oudste zus versiert en in haar familie en vriendenkring dringt, waar er twee doden vallen, dat die Brendan een pervers, zeer eng en gevaarlijk persoon is, terwijl niemand in haar omgeving haar gelooft.
Hoe die onmacht haar eigen leven afbrokkelt, haar positieve zelfverstaan bijna ten gronde richt, en ze moet worstelen om niet gek te worden. Hoe die Brendan haar elke keer te slim af is en iedereen weet te manipuleren. Hoe ze soms, bijna opgeeft en dan toch weer getriggerd wordt om door te zetten. Een literaire thriller werkt bij mij altijd beter om dichtbij sommige gevoelens te komen dan een psychologische roman. Dat voelt vaak als dat er beroep wordt gedaan op mijn goede wil, om me in te willen leven in anderen. Dat doe ik al genoeg in het dagelijkse leven. Ahum.
Ik vind het ook intrigerend en best wel jaloersmakend, dat Nicci French dus een schrijvend Brits echtpaar is. Het schijnt dat de ene in een schuurtje in de tuin werkt en de andere in huis in de studeerkamer. Dat ze dan elk een hoofdstuk schrijven, het naar de andere mailen, die het dan weer bewerkt en terug mailt, net zolang tot hun twee stemmen, een derde stem wordt: de stem van Nicci French. Eén plus één is drie: dat is altijd mijn leidraad geweest van een goede liefdesrelatie.
