Je zou soms willen dat er overal wat minder zooi was...in menselijke contacten, op huis-tuin-en keuken nivo. Maar ook achter de misvormingen op het stads- en uiteindelijk wereldtoneel zitten dezelfde menselijke contacten. Wat moet zo'n moeder met twee zonen, die al van jongs af aan niet in de hand waren te houden? Het begon met eenvoudige fietsdiefstallen en nu is het geeindigd in een moordpartij.
Onmacht, heet dat dan: over alles wat niet gaat zoals je zou willen, wensen, dromen, verlangen.Je kunt een ander niet veranderen, de invloed die je hebt is heel erg klein, juist als je indruk wilt maken, dan mislukt dat.
Liefde? Helpt dat? ...Nee, ik geloof het niet: die gaat de eigen wegen... De moeder van deze twee jongens leek mij een zachte vrouw, die niet opgewassen was tegen haar zoons. Hard zijn, moet je kunnen. Maar of dat geholpen had tegen 'het zooitje'? De invloed van genen en aanleg is waarschijnlijk groter dan die van opvoeding en omgeving.
Wat een zooitje: dat is zo'n teneur, waar degene die het zegt, daar toch net wat afstand van heeft kunnen nemen. Midden in de ellende, ontglippen je andere woorden. Of geen woorden. Ik las gisterenavond en vanochtend, in één ruk De Literaire Kring uit, van, toen nog Marjolijn Februari. Wat een zooitje: nu op het nivo van de witteboordencriminaliteit.
Je kunt niks anders dan in je eigen kleine kring, geduld te oefenen. En mededogen. En altijd zien dat er op een klein oppervlak van alles tegelijk gebeurd, Met Koningsdag heeft iemand hier een lintje gekregen, een Marokkaan, die een paar straten verder dan die jongens woont, dat was toen het gesprek van de dag.
Voor het eerst heb ik zo'n lintje nu dus in het echt, van nabij zien liggen in het mooie doosje. Als je dood gaat, dan moet de familie het aan de staat teruggeven. Dat vind ik nou eigenlijk onbegrijpelijk. Ik koppel het aan Nederlandse zuinigheid. Ik zou dat bijna 'een zooitje' kunnen noemen.
