Vanochtend kwam de zeer kundige elektriciteitsjongen die al eens eerder vertelde hoe nit-wits zijn plaats aan het overnemen waren en hoe, als alles in het honderd is gelopen, hij dan toch weer gebeld wordt om het op te lossen. Nu kwam hij binnen en zei: ïk ben zó weer weg, ik heb nu 18 minuten. Maar na 3 minuten was hij al klaar. In die 18 minuten zat ook de reistijd berekent, vandaar. Een praatje maken is er helemaal niet meer bij.
Bij de interieurverzorging hangt er aan elke handeling een prijskaartje, bij Moeder valt het 's avonds de gordijnen dichttrekken in het zorgplan, ik zit vastgenageld aan de Centrale Planning. Het hoort bij je werk, dat er 's avonds net voor sluitingstijd een aantal jongeren op de ramen gaan trommelen om binnen gelaten te worden: dat doen ze omdat ze een vreemde beheerder zien, bij een bekende is daar geen lol aan, en als je dan een half uur later dan de planning naar huis gaat, jammer dan. Dat doe je dan in je vrije tijd.
Mensen die thuiszorg hebben, krijgen nu allemaal Keukentafelgesprekken. Zit daar een wildvreemde tegenover je en vraagt dan: kan uw dochter niet een keertje komen om de boel bij te houden? Heb je dat nou echt nodig, dat de ramen worden gewassen? Zo ja, dan moet je er maar een glazenwasser voor inhuren, dat valt niet meer onder ons. Ja, maar, als je dan zegt: laat mij dan voortaan al het lichte huishoudelijke werk doen, dat lukt me nog wel zo door de week heen, als ik het doseer, maar die ramen dat lukt me nooit want ik heb ook evenwichtsproblemen... Dan ben je dus heel dom bezig geweest, want daarmee concludeert de thuiszorg dus dat je helemaal geen hulp meer nodig hebt!
Ik vind het vreselijk. De menselijke maat en het maatwerk is volkomen verdwenen. Het draait om grote kostenplaatjes en de contracten die daarbij zijn afgesloten. Nog één voorbeeld dan: ik koop in het winkelcentrum voor €1,80 veertig kleine pedaalemmerzakjes. Daarvoor wordt ik op mijn vingers getikt. Ik had ze alleen maar centraal mogen inkopen. Die zakken zijn zeker vijf keer zo duur. Waar gaat dit nog over? ... Dat een ieder een slaaf wordt van het systeempje waarbij je hoort.
