Nee, ik wil het niet over Trump hebben. Ik deed de tv aan in het Wijkcentrum, viel midden in zijn speech en hij keek zo ernstig en alle mensen om hem heen ook, dat ik dacht dat hij zijn nederlaag aan het toegeven was. En toen kwam met grote letters in beeld, dat het hier ging om de nieuwe president. Ik moest denken aan de films Back to the Future, waar in het alternatieve universum door de hebberigheid van de hoofdpersoon het slaperige dorp ineens veranderd is in een verdorven plek vol geweld, speelholen en casino's.
Ja, en dan dit filmpje: een strandvogeltje in een nest in de duinen durft het strand niet op naar de zee. De zee is eng en overspoelt hem. En dan gebeurd het toch: hij laat zich overspoelen, ziet het verborgen leven in zee en wordt vrij en blij.
Nee, en dan nog Hillary Clinton. Ik las ooit haar autobiografie en was toen aardig overtuigd van haar idealisme en authenticiteit. Hoe ze het uithield met zo'n akelige man, die glashard loog in de camera: 'No, I did not sleep with that woman', omdat ze nou eenmaal zo trouw was als de neten. Maar nu zag ik een stukje van haar nederlaag-speech voorbij komen, zonder geluid, en dan komt haar hele gezichtsexpressie over als een en al fake. Alleen in haar holle ogen schuilt het verlies.
Ja, en daarom dus dit filmpje. Een en al animatie: uit het niks geschapen met zoveel creativiteit, en tederheid en plezier. Je kunt het gewoon vinden als je googelt. Het filmpje heet Piper.
