Dat is nu allemaal voorbij. In de loop van drie dagen heeft men op beide zijden een soort van lage piramides gemaakt van grijze steen met een recht pad ertussen door naar de ingang van de bibliotheek. Ik snap er de lol niet van. Ik denk wel te weten hoe de redenatie hieromtrent is gegaan: die fietsen en brommers geven overlast, het wordt een hangplek, dat willen we niet.
Iets is in deze maatschappij is aardig op hol aan het slaan. Iets wat met gewone menselijkheid te maken heeft. Alles moet worden gereguleerd en berekend en verantwoord, of het nu op het terrein van de zorg, het onderwijs of het welzijnswerk is. Of achter de kassa, of wanneer je schilder bent of onderhoudsmonteur: Overal worden mensen de mond gesnoerd, want praatjes vullen geen gaatjes, het kost alleen maar...
Ik las van Paulien Cornelisse De verwarde cavia, dat nu ook genomineerd is voor de NS publieksprijs. In korte stukjes, die eerder in NRC zijn verschenen vertelt de ik, een vrouw, ik zie ook meteen het hoofd met sprietkapsel van Cornelisse zelf voor me, een cavia, hoe het haar vergaat op het werk. Stuk voor stuk worden mensen ontslagen, krijgen een burn-out , gaan in Noorwegen wonen en haar nieuwe liefje wil met een goulash-bus langs festivals en wil dat zij ook haar baan opzegt. Cavia voelt de onrust en kou soms in haar vacht.
Ik vind die piramides ook zo'n verward cavia-moment: dat er geld besteed wordt aan iets dergelijks! Ik beleef nu zelf ook een verward cavia-moment: ik krijg het vuil niet meer uit het wijkcentrum afgevoerd omdat men niet weet wanneer de groene vuilniszakken, die ik eerst met veel moeite op een bestellijst gezet kreeg, aan zullen komen in het distributiecentrum, waarvandaan ze vervolgens dan naar hier geleverd kunnen worden. Nee, ik mag ze niet meer gaan halen, gewoon, hier bij Appie op de hoek.
