Als paardenbloempluisjes

Ik had mijn dansschoentjes in mijn rugzak gepakt en eerst zou ik naar Den Bosch gaan, naar een tentoonstelling van Claire Morgan. In de trein visualiseerde ik mijn dag. En daar zat dat uur dansen in het klooster bij in. En toen ineens zei een stem tegen me: Mirjam, wat doe je daar dan? Je voelsprieten uitsteken naar de temperatuur aldaar, zoals je de avond tevoren tegen iemand had gezegd? Dat is oneigenlijk. Want je kwam er altijd om al dansend gemeenschap te vieren. Maar dat is er niet meer in jouw beleving.|

Na deze gedachte, kon ik dus niet meer gaan. Ik heb besloten om in het jaar 2016 niet meer naar het klooster te gaan. Even helemaal weg:  na al die jaren niks 'kloosterachtigs' meer om me heen. Laat alles maar even leeg zijn en wellicht levert dat ooit in de toekomst weer iets vruchtbaars op. Met de wifi van het station meteen maar mailen en daarna de stad in.

De tentoonstelling The sound of silence, naar het bekende liedje van Simon en Garfunkel, kwam wel binnen. Omdat het ook iets had van het scherpst van de snede, zoals ik de dingen op dit moment beleef rondom het klooster en mijn werk (zie vorig blogje). Dingen bestaan uit afbraak en opbouw ineen. Claire Morgan gebruikt opgezette dieren:  een uil, een vos, spreeuwen, een kat, een eend, ander gevogelte in haar installaties. Ze laat ze bestaan in geometrische, strakke vormen, zoals een bol, een rechthoek, die bestaan uit dunne draden waar ze paardenbloempluisjes op plakt en onder is elk draadje verzwaard met een loodje.

Wat een werk! Ook letterlijk. Wat levert het een vreemde sfeer op, die zweeft tussen leven en dood, tussen iets zo tastbaars en werkelijkheidsgetrouw, terwijl het tegelijk nooit meer van de plaats zal komen, behalve als ze alles weer afbreekt. Het voelt een beetje aan als mijn activiteiten van de afgelopen jaren. Ik was erbij, deed het met aandacht en zorgvuldig, en dan waait alles ook weer weg met de wind... als paardenbloempluisjes, mooi en teer en verdwijnend, de ruime, ruime ruimte in...