Hoe krijg je de wereld om je heen een stap verder? Ik word er wakker van, midden in de nacht. Er is visie voor nodig, waar vanuit je handelt. Zonder een visie achter de oppervlakte, brokkelt alles af en dan kun je daar ook bij denken: het is niet anders, zo gaan de dingen. Maar de dingen gaan zo, omdat jij het zo gestuurd hebt, niks gaat uit zichzelf zo.
Op mijn werk maak ik mee, dat ik probeer met de 19 uur dat ik er ben, er toch een bloeiend Wijkcentrumpje van te maken. Dat betekent aansturing van twee niet al te makkelijke vrijwilligers die zelf niet meer dan lagere school hebben gehad, maar steeds meer te maken krijgen met andersoortige mensen om hen heen. Het betekent veel bemiddelend praten en overleggen, initiëren, enzovoort. Wat doe je dan met twee leidinggevenden, waarvan er in de lucht hangt dat een van hen verdwijnt, een laag zal met de reorganisatie waarschijnlijk opgedoekt worden, en die niet snappen waar je mee bezig bent?
Ze wijzen mij erop dat ik roostertechnisch niet kan spelen met mijn uren en zelfs als ik zeg dan op vrijwillige basis aanwezig te zijn, ik erbij moet melden dat ik dit niet kan garanderen, want als de organisatie me elders wil inzetten, dan gaat dat voor. In hun ogen ben je die pion op het grote bord van de werkgever, maar met deze boodschap naar mij weerspiegelen ze vooral hun eigen huidige onzekere positie. Hoe hiermee te dealen? Ze willen me laten zwemmen in hun eigen fuik.
Dan benijd ik Moeders werkende positie van vroeger wel. Ze vertelde hoe ze als psychotherapeut in de Pompekliniek een doorbraak bij een man bewerkstelligde door hem exact op het juiste moment te kunnen confronteren met zijn eigen agressie. Daar gingen tijden en tijden aan vooraf waarin je alleen maar meegaat in de belevingswereld van deze man, die zijn vriendin vermoordt had en meende dit gedaan te hebben uit zorg voor haar, omdat haar leven bergafwaarts ging omdat ze aan de alcohol verslaafd raakte.
Wat is het dan mooi, dat je het optimale kunt halen uit de context waarin je je bevindt en werkelijk het leven van iemand ten goede kan keren. Dat is prachtig. Daar past dan het liedje bij, die we ter plekke konden horen op de iPad: 'Ik heb een steen verlegd op deze aarde', gezongen door Paul de Leeuw.
Ik geloof niet dat ik dit in de context van mijn werk voor elkaar kan krijgen. Maar de ervaring dat je zoveel ontvangt in het leven en daarmee dingen doet, dat herken ik wel. De momenten dat je ervaart dat er een samenspel is tussen jou en...? Dat het je tegelijk gegeven is om het te kunnen, dat je duwtjes in je leven krijgt om uit te groeien, dat je in je leven dus ook gedragen wordt. Die ervaring is levend wekkend en vitaal.
