It is sad to say,
I am on my way,
won't be back for many a day,
my heart is down
my head is turning around
I had to leave a little girl in Kingston Town.
Afscheid nemen, onvermijdelijk, je wilt het niet, maar het kan niet anders. Ik herinner me meerdere momenten in mijn leven, waarvan ik ter plekke wist, dat het de laatste keer zou zijn, dat ik het zo zou meemaken. Echt de laatste keer, nooit meer voor herhaling vatbaar.
De andere leek zich daar dan niet van bewust en dan ben je tegelijk waarnemer van dat moment: van jezelf en die andere, en tegelijk handel je naar dat wat dat moment van je vraagt.
En ergens zingt het dan:
It is sad to say,
I am on my way...
Ik geloof dat ik ook altijd mijn moeder de boot op zag lopen, de stoomboot die haar helemaal van Indonesië naar Nederland bracht. Weg van dat warme land naar een volkomen onbekende horizon. Misschien heb ik zo het liedje leren kennen, met dit verhaal erbij.
Ieder mens gaat uiteindelijk alleen een weg. Dat maakt het liedje zo aangrijpend.
