O, ja: dat blijft zo apart. Als het groepje mensen zijn met een enigszins vanzelfsprekend 'gelovig' standpunt en daar ook hun werk in hebben, dan ben ik altijd de relativeerder: degene die erop wijst dat er ook andere wijzen van praten en denken zijn, die even vitaal kunnen zijn... Zit ik met een groepje 'ongelovigen', dan breng ik juist religie en soms het woord 'God' in, om een diepte in het gesprek te krijgen: Toch meer op het scherpst van de snede van gedachten wisselen en niet blijven hangen bij de controleerbare oppervlakte van de aanwijsbare dingen...
In Museum De Fundatie in Zwolle was een tentoonstelling over 100 gezichten van de afgelopen 100 jaar. Elk jaar had een eigen portret of kunstwerk. Ik had maar anderhalve uur, dus liep in een voor mij snel tempo langs alles. En denk dan hetzelfde als in de gesprekken met het Project: voor hetzelfde geld hadden hier 100 andere dingen gehangen en dan had dat een even boeiend perspectief op de afgelopen 100 jaar gegeven. Dit is maar één selectie van de vele die mogelijk zijn.
De volgende dag ging ik naar Rotterdam. Naar Museum Boymans van Beuningen, alwaar er een tentoonstelling was van voornamelijk tekeningen van Fra Bartolomeo, 14e eeuw. Ik had gedacht in een rij verzeild te raken zoals bij de Rembrandt-entoonstelling. Maar nee, het was er merkwaardig bijna leeg... Wel was de sfeer ervoor in de trein bezwangerd van de voetbalwedstrijd Ajax-Feyenoord. Ik zat naast twee jongens die zó aanstekelijk zich verheugden op de komende middag en vast verder in de toekomst keken naar komende wedstrijden en of ze er dan bij konden zijn. De zon scheen en ze zagen dat helemaal voor zich in De Kuip. Ik vond het bijna jammer niks van voetbal te weten en heb de volgende ochtend voor het eerst in de krant een voetbalverslag gelezen!
Maar dit terzijde. Of toch niet helemaal. Want opnieuw gaat het me om de context waar ik dan vrolijk van wordt: twee jongemannen met een Achterhoeks accent op weg naar Rotterdam... Even mooi als een schets van de ontmoeting van Dominicus en Franciscus op de tentoonstelling en al die prachtige getekende gezichten en houdingen die me nu af en toe aan Chi Kung deden denken, een nieuwe persoonlijke context. Zo lang geleden getekend, maar aanwezig alsof ze levend zijn. En ook dat vind ik dan een mooie context: zo'n jongeman die monnik werd en toen even stopte met schilderen en tekenen en toen, aangemoedigd door zijn omgeving weer begonnen is. Die na een reis naar Venetië ineens veel helderder kleuren gebruikt: er straalt een sfeer van het doek, die ik herken...
Ik wil maar zeggen: er zijn zoveel mogelijkheden om je leven zo in te richten dat het vitaal en vibrerend is. Toen, ooit en nu, alleen of samen.
De volgende dag ging ik naar Rotterdam. Naar Museum Boymans van Beuningen, alwaar er een tentoonstelling was van voornamelijk tekeningen van Fra Bartolomeo, 14e eeuw. Ik had gedacht in een rij verzeild te raken zoals bij de Rembrandt-entoonstelling. Maar nee, het was er merkwaardig bijna leeg... Wel was de sfeer ervoor in de trein bezwangerd van de voetbalwedstrijd Ajax-Feyenoord. Ik zat naast twee jongens die zó aanstekelijk zich verheugden op de komende middag en vast verder in de toekomst keken naar komende wedstrijden en of ze er dan bij konden zijn. De zon scheen en ze zagen dat helemaal voor zich in De Kuip. Ik vond het bijna jammer niks van voetbal te weten en heb de volgende ochtend voor het eerst in de krant een voetbalverslag gelezen!
Maar dit terzijde. Of toch niet helemaal. Want opnieuw gaat het me om de context waar ik dan vrolijk van wordt: twee jongemannen met een Achterhoeks accent op weg naar Rotterdam... Even mooi als een schets van de ontmoeting van Dominicus en Franciscus op de tentoonstelling en al die prachtige getekende gezichten en houdingen die me nu af en toe aan Chi Kung deden denken, een nieuwe persoonlijke context. Zo lang geleden getekend, maar aanwezig alsof ze levend zijn. En ook dat vind ik dan een mooie context: zo'n jongeman die monnik werd en toen even stopte met schilderen en tekenen en toen, aangemoedigd door zijn omgeving weer begonnen is. Die na een reis naar Venetië ineens veel helderder kleuren gebruikt: er straalt een sfeer van het doek, die ik herken...
Ik wil maar zeggen: er zijn zoveel mogelijkheden om je leven zo in te richten dat het vitaal en vibrerend is. Toen, ooit en nu, alleen of samen.
