Helemaal voldaan, maar ook wel moe, lig ik nu, met mijn voeten omhoog op de koffer in mijn cabine-bed op de bovenste verdieping met een gordijntje voor de privacy, in the female dormitory van Palmers Lodge Hillspring. Ik heb het beste bed, want geen buren en alleenstaand tegen een muur en frisse lucht van het bovenraam aan de andere zijde. Een stopcontact is er ook, dus ik kan onbeperkt het internet op. Dat is wel een andere manier van reizen, je hebt geen reisboekjes zoals The Lonely Planet van vroeger meer nodig.
Ik zat te ontbijten, typ in: ‘Markten Londen op vrijdag’ en werd verwezen naar Brixton Market, met Google Maps typ ik Willesdeen in, waar ik ben, en er rollen zo verschillende reismogelijkheden voor het eerste komende uur uit! Met de kaartjes erbij hoe je bij aankomst moet lopen. Dus ik koos de optie om eerst met de metro naar Westminster te gaan, op dezelfde grijze Jubileelijn. Even in het hart van Londen zijn en van Parlement Square dan bus 159 naar Brixton.
Wat zijn dat imposant grote gebouwen: The House of Parlement en pal ernaast Westminster Abbey, stammend uit de tijd dat de wereldlijke en de geestelijke macht samen de dienst uitmaakten. Ik ben Venetiaanse proporties gewend, als het om wereldsteden gaat. Daartussen, als in een driehoek, is nu The Supreme Court en die kon je van binnen bekijken. Ach waarom niet?, ik heb alle tijd. Hoog symbolisch is nu de plek waar het ultieme recht gesproken wordt in het midden van de invloedrijke machten. Vooral het kleurig ontworpen tapijt door het hele gebouw valt op. En het bloemrijke symbool van de Britse justitie: rondom een Omega, teken van alles omvattendheid.
Het is de volgende ochtend: ik ben zó in slaap gevallen... Ik ging dus erna naar Brixton. Wat een fantastische levendige wijk! Op Google lees ik later dat hier in Londen voor het eerst de elektriciteit is aangebracht, vandaar Electricity Avenue, het de thuishaven is van de Caribische Jamaicaanse gemeenschap, die na 1948 is gebleven, dat David Bowie er geboren is, dat en veel strijd is geweest met de politie, het stond er bekend dat iedere inwoner er aan de cannabis zat. Maar er zijn vereende autochtone en allochtone, zouden de Nederlanders zeggen, krachten, vrijgekomen en nu is het een mix van internationale cultuur: ik waande me af en toe in West Afrika, behalve dan dat er een overvloed van producten is.
Er is Brixton Village, een passagachtig binnengebied, vol kleine winkeltjes en eetgelegenheden met kleurige vaandels boven, waar fijne gevoelens uit verschillende culturen worden verspreid. Zoals: ‘Tarab: Arabic, a state of extacy induced by a connection to music.Of: Querencia : a place where one feels safe, from which one’s strenght of character is drawn. Ook het mij bekende Engelse Serendipty en Portugese Saudade waren er. Er is een Pop-Up Brixton gemaakt van containers vol alternatieve eenpersoonszaakjes. Een Nieuw-Zeelandse vrouw opent er binnenkort een wijnproeverij met louter wijnen uit haar land. Making Space for small guys and girls is een van hun motto’s. Er zijn lange smalle kasba-achtige gangen met kleine kapperzaakjes, vol etenswaren die ik vaak niet herken, vis en vlees: Jamaicaanse slagers met hele varkenskoppen op de toonbank.
En dan met de bus weer terug en even in The National Gallery wat middeleeuwse kunst bekijken en later op de avond in The National Portret Gallery, het levendige, androgyne gezicht van een heel jonge Charles Dickens ontdekken en nog veel meer... En nog veel meer zal er komen, het is tijd om te stoppen met typen in bed, Weer te gaan ontbijten en een nieuwe Londense dag op me af te laten komen