Met een Donna Leon: by its cover. Gewoontedier als ik ben, geeft de combinatie van zon op mijn huid plus een detective, mij het ultieme vakantiegevoel van de totale relax-stand. En dan ben ik ook weer in gedachten fijn in Venetië en loop ik met inspecteur Brunetti mee naar café Florian op het St Marcoplein en wandel door de wijken Castello en Canneregio. Het verhaal ging over de diefstal van oude boeken en een brute moord op een man die aan de buitenkant priester is, een prima cover-up om mensen kostbare boeken te ontfutselen en te laten stelen. Onderwijl is het lezen ervan ook een ode aan boeken en de liefde die je voor papier, oude afbeeldingen en ingenaaide banden kunt hebben.
Even geklokt:om 20.28 hield al het mussengetjilp op. Het uur ervoor komen ze van alle kanten aanvliegen, dan is het een drukte van belang en dan lijkt het alsof ze tesamen hun dag doornemen: Wat heb jij allemaal gedaan?
Echt koken daar heb ik dan ook geen zin in, dus ik at voor de derde keer op een rij, rijst met elke keer andere groenten en varkensknarren. Al etend dacht ik: wat zijn dat eigenlijk,varkensknarren? Ik dacht ineens aan krasse knarren, zou het iets ouds van het varken zijn, welk deel is het dan? Het antwoord kon ik niet vinden.
Ik kom ze te eten omdat ze in de Oosterse winkel gevroren in een pakje lagen met korting: voor 1.50 euri knabbel ik nu al dagen aan gerookt varkensvlees aan stukjes kraakbeen, zo lijkt het en doop het in hoisinsaus en amoysaus. Knabbelen en smikkelen aan botjes is ook iets van ultiem genot, zoals je Obelix wilde zwijnen uit het bos naar binnen ziet schranzen. Ja, dit was een dagje van veel primair genot.
En nu is het al echt donker en breng ik mijn lege bordje en mezelf weer naar binnen.
