De Marokkaanse tajine’s roken heerlijk, het water liep me in de mond: dan maar niet avontuurlijk, ik bestelde, maar de lam was op. Nee, ik wilde geen chicken tajine. Uiteindelijk werd het Vietnamees. Dat ken ik ook wel, maar het aangereikte stukje vlees smaakte écht anders en de vrouwen achter de kraam waren zo vriendelijk. Het was weer smullen, buiten op het binnenplaatsje van deze oude bierbrouwerij Truman en toen het wat ging regenen, binnen op een barkruk.
Op deze markten; vintage, antiek, allerhande spul, fruit en veel eetstalletjes liepen vooral jonge en trendy mensen, die ook de street art op de gevels fotografeerden. Ik deed dat ook. In Hamburg was me dat voor het eerst opgevallen: verwaarloosde hoeken, kale muren, schuttingen, donkere gangetjes opgefleurd met waanzinnig sprankelende afbeeldingen. In Nijmegen kan ik nu twee plekken aanwijzen waar het er ook is. Ik vrees dat net aangeharkt Nederland letterlijk geen plek meer heeft voor dit soort kleurige uitspattingen.
Hier in Londen woekert het nieuwe naast het oorspronkelijke oude. Hoge glazen gebouwen met ervoor een rijtje oude arbeidershuizen,van baksteen en daarom zal die vroegere hoofdstraat in East End wel Bricklane heten.’Banglatown’ heette een oude opslagschuur, die nu een grote supermarkt vol oosterse artikelen is. De Bengalen hebben hier een grote leefgemeenschap. O, ja, Bengalen en andere Indiërs, die zijn er ook: alle mensen uit ex-koloniën zijn hier aanwezig want Great Britain ruled the world. Zo ben ik ook alleen maar aanwezig in dit deel van de wereld omdat Indonesië een kolonie van Nederland was...
Vandaag liep ik vanaf halverwege de dag met twee plastic tassen en viel vast niet op als toerist. Ja, ik heb ook aankopen gedaan. Waaronder oorspronkelijke werkschoenen die eruit zien als Blundstones mijn favoriete enkellaars met elastiek. Voor maar 28 pond en de verkoopster bedankte me wel drie keer voor de aankoop. ‘Hope to see you again, my luv’. Zou ze geen toerist in me zien? Ik heb er toch uitgebreid twee maten gepast en haar verteld dat mijn rechtervoet groter is dan de andere en het daarom moeilijk kiezen was.
Op de barkruk deed ik ze aan. Mijn moeie voeten voelden meteen minder moe omdat mijn brede kakki’s er veel meer ruimte in hebben. Ja, en daarom ook zijn ze zo favoriet, wist ik weer: al lopend masseert de bovenkant als het ware een deel van mijn enkels. Die doe ik morgen weer aan, kijken hoe ver ze me zullen dragen, hier in swinging Londen.
