Die bus ging naar Brussel en ik stapte als een van de weinigen in Eindhoven uit en een stroom van weer allemaal gekleurde mensen stapte juist in. Vanuit Brussel gaan er allemaal bussen door heel Europa. Maar ik ging naar Londen en de bus kon niet weg, want er moesten nog 25 mensen mee uit een bus uit Düsseldorf, er was een verkeersongeluk, dus er was minstens twee uur vertraging.
De bus arriveerde en weer waren het vooral mensen van niet blanke afkomst. Zo zie ik er zelf ook uit, dus ik viel niet op. Van de 41 mensen naar Londen was er een jonge meid, studentikoos en twee oudere vrouwen uit Schotland, sjofel, dat maakt dus tezamen drie witte mensen. De bussen en vrachtwagens worden vlak voor de douanecontrole bij de Eurotunnel eerst gecontroleerd op verstekelingen: ze worden in een soort van achteraf hoek van een braakliggend land gesluisd, met aan beide kanten slagbomen. Daar staan stellages met een verdieping, zodat je ook op het dak kan kijken.
Een controleur gaat het bagageruim in en de buschauffeur, die wekelijks naar Londen rijdt, vertelde dat het toch echt met enige regelmaat voor kwam, een vluchteling, soms zelfs in de bus tussen de stoelen in. Volgens hem kreeg iedereen meteen een verblijfsvergunning in Engeland, vandaar dat men zo waakzaam is. Nu snapte ik dat afgebroken tentenkamp bij Calais vlakbij beter. Waar zijn al die mensen trouwens gebleven? Her en der ondergedoken en via busroutes een escape proberen te vinden? Ik zei dat ik toch echt niet wist wat ik zou doen als er iemand met smekende ogen, please, please, zeg niks, zou gebaren... Maar nu weet ik dat de chauffeur bij de Franse grens daar verantwoordelijk voor wordt gesteld.
Bij de Franse douanegrens moet iedereen de bus uit en moet alle bagage er ook uit. Voor ons was een bus uit Roemenië, die zeer uitgebreid onderzocht werd. Er blijken daar vaak drugsvangsten te zijn, bussen uit Roemenië zijn niet populair bij buschauffeurs, want ze geven extra vertraging. De bus bevatte vooral veel jongemannen: het vermoeden is dat deze naar Londen gaan om werk te zoeken en ze verder geen rooie cent hebben en hun hele hebben en houden meenemen.
Dan is er ook nog de Engelse douanecontrole. Het Nederlandse meisje naast me, was een bespreekgeval. Er werd op de pasfoto getuurd en dan priemende ogen naar haar, door drie beambten tegelijk. Ze was het wel gewend zei ze, omdat ze vroeger dikker was. Zij ging naar Londen om haar oma te begraven, die ze vorige maand voor het laatst had gezien. Meer familie van haar woont er, maar ze zou het zelf niet willen, ze vindt Londen een vieze stad.
Uiteindelijk reden we door de voorstadjes van Londen. Ook daar een mengeling van nationaliteiten, ik zag allerlei soorten van eethuisjes: Afrikaans, Caribisch, Indiaas, Chinees. Kebab, Arabisch, ook wel fish and chips en pubs, maar weinig, heel weinig mensen met een wit huidkleurtje in het drukke straatleven. Vandaag zag ik een ander West-Europa.
