Wat kun je er anders van zeggen? Hoe een gehucht van pakweg één straat nu een gigantische ‘theaterzaal’ heeft, mooi gebouwd, alsof je onder grote afdakken buiten zit, en er is ook nog een buitenpodium met een groot altaar en de witte Maria met een gouden hart staat nu in de hoek waar ze ook verschenen is, maar nu achter een omheining met wat bloemen ervoor, keurig verzorgd door de zusters. De kloostertuin is nu een betonvlakte vol bankjes, en vitrines waar je kaarsen kunt opsteken.
Een uit de klauwen gegroeide plek, wél met maar één winkeltje met een museumpje eraan vast, waar je bijvoorbeeld de gerafelde sjaal van een van de jongens die Maria heeft gezien kunt bekijken, sommige kwastjes zijn er afgerukt, in een poging dichtbij hem te komen. Gesponsord natuurlijk door de katholieke kerk: het doel was on er dé Bedevaartsplaats voor jongeren van te maken. Ik had niet de indruk dat het er bruiste of kon bruisen...Alles ziet oudbollig en verder totaal niet tot de verbeelding sprekend uit. Had de kloostertuin groen en bloeiend gehouden, dan kan iets in je stoutste dromen zich een verschijning voorstellen, maar nu?
De andere plek, sprak wél tot de verbeelding. Prachtig gelegen in de natuur staan er eenvoudige huizen van natuursteen en hout, een simpel kerkje met een houten boot als altaar, meditatiebankjes eromheen, aan de zijkant een grote vuurplaats, boven kamertjes om te overnachten, ik zag een gast zijn rolkoffer weer naar beneden brengen. Er is een grote moestuin, ter grote van een voetbalveld en ze stoken voornamelijk op hout. Ze houden ezeltjes en witte duiven, de vredesduif. Buiten tussen de bomen stonden lange tafels met mokken en borden. Zoiets als op bezoek gaan bij de beren in het sprookje van Goudlokje.
Broeder Marc, de stichter, die ooit alleen in een hutje hier is begonnen, heeft zich laten inspireren door het verhaal van het Meer van Tiberias, waar Jezus zijn eerste volgelingen kreeg, vissers. Zijn eerste volgeling, was de timmerman van wie hij advies vroeg, hoe te bouwen. Ook de eenvoud van het leven van Franciscus van Assisi, is inspiratiebron.
De broederschap bestaat in totaal uit ongeveer dertig mensen, waaronder ook zusters en de gemiddelde leeftijd is nu ook dertig. Ze hebben ook in Litouwen een klooster en in Belgisch Congo, maar die wordt opgeheven, want ze hebben alle menskracht op deze plek nodig. Is dit al het begin van het verval?... Aanvankelijk woonden de zusters en broeders allemaal op dit terrein... maar nu wonen de zusters tien kilometer verderop. Dan ga je toch denken: zijn dat de gillende hormonen van het jonge volk?
Ze lopen in een blauw habijt en de zusters hebben hun hoofd bedekt met een lange witte in elkaar gevouwen doek. Ze zijn gedeeltelijk contemplatief, de maandag is een stille dag, maar ook actief: ze gaan ook de wereld in, op missie, naar scholen en parochies, in de hoop op roepingen. Ze zingen heel lieve, vrolijke liedjes a la Elly & Rikkert, maar ik hoorde verdacht veel het woord De Waarheid, en Maria was heel vaak onbevlekt ontvangen.
Een jonge broeder J. was er al acht jaar en had twee jaar geleden de eeuwige professie gedaan. Het klikte tussen hem en twee oude zusters in de groep, die al meer dan zestig jaar geleden de eeuwige professie hadden gedaan. Amai!, dan heb ik nog een lange weg te gaan... Bid voor mij, vroeg hij hun. Hij probeerde heilig te worden, zei hij, ‘maar U bent veel verder’. Dit was dus een onderonsje tussen religieuzen.
Een plek die tot de verbeelding spreekt, maar met zeer traditioneel en orthodox gedachtegoed, vrees ik. Gaat deze jongeman nu ook uitgebreid de woestijnvaders lezen, die telkens maar bezig zijn om niet voor de verleiding te bezwijken? ... Het is een corset en concept wat niet meer bij de tijd is. Één waarheid om voor te leven: dat Jezus waarlijk is opgestaan... Ik kreeg er toch een soort van sektegevoel bij, hoe erg ik ze tegelijk gun dat ze kunnen blijven leven op zo’n mooie plek in de natuur, vredig met elkaar, in alle eenvoud en verbondenheid.
