Speel & Tuin Praatjes

Je gaat als mens door allerlei levensfasen, maar het lijkt net alsof je je dat pas op oudere leeftijd bewust wordt: dit is de strekking van het gesprekje dat ik gisteren had met de man van het tuincentrum bij mij in de buurt, waar ik al bijna dertig jaar, lieve help ik schrik ervan als ik het zo uitreken, maar het is écht zo, met enige regelmaat bloemetjes koop voor in de tuin.

We waren alleen en hij stond geleund bij de toonbank en kon dus uitgebreid kijken hoe ik de plantjes uitzoek en dat doe ik ook langzaam en uitgebreid: ik vergelijk er meerdere, zet ze op de grond wat het aanzien is en kies er dan eentje uit en zet de rest weer terug.

- Jij hebt toch wel een mooie baan, dat denk ik altijd, als ik je hier zo zie, begon ik, bij het afrekenen.
- Nou vergis je er niet in, jij ziet me 's ochtendsvroeg niet ladingen voer voor de konijnen, al dat hout, zakken grint, stenen enzovoort verslepen. Maar het is wel zo: ik zou geen andere baan willen hebben, je maakt hier alle seizoenen mee en je bent altijd buiten.
- O, ja, dat zie ik niet, ik zie je meestal gezellig met mensen praten, maar die andere kant..dat is dan toch in ieder geval nooit achter elkaar?

- Zo kan het wel zijn hoor: als de ene klant twintig zakken grint naar zijn auto versjouwd wil hebben en er komt net als die weg is iemand anders die ook van alles wil... maar ik ben me wel aan het leren om daar anders mee om te gaan.

Hij vertelde dat hij vroeger, altijd, wie het ook was, zei: Laat mij het maar doen, hij beschouwde dat als een  service van de zaak. Maar nu, als hij een breed geschouderd type ziet met tatoeages, dan zegt hij: daar kun je het vinden en de kruiwagen staat erbij. Dat gaat hem niet gemakkelijk af. Maar pas dit jaar, hij bleek 59, dus jonger dan ik. Nou! dat had ik niet gedacht, reageerde hij, ik zie je hier altijd zo energiek lopen. Nu zag hij het volgende voor zich:

- Kijk als dit een meter is en hij gaf met zijn zondoorstoofde stevige handen de maat op de toonbank aan, dan hebben we dit allemaal dus al gehad! Vroeger dacht ik daar nooit bij na, ik leefde gewoon, maar nu... Ik beaamde het van harte: het is precies dat waar ik me het afgelopen jaar steeds bewuster van word: je tijd is eindig en het grootste gedeelte ervan heb je al geleefd.

In de speeltuin, in de meest achteraf hoek zat een meisje in haar eentje alleen op dat toestel, ik weet de naam niet, waar je als het ware zit in een ijzeren zadel en er zijn er een heel aantal achter elkaar en dan kun je met je voeten en handen het ding in beweging zetten. Met z’n allen heen-en-weer. Maar zij zat er alleen, aan het uiteinde:  lang, slungelig, eigenlijk al geen kind meer...'vroegrijp' heet dat dan, en wat een ongemak meende ik te zien... een donkere blik, wat treurige ogen... Ze overzag de speeltuin vol drukke, rennende kinderen, dat kon ze niet meer zo.

Ik harkte wat met zand om haar heen.
- Vroeger was dit mijn lievelingstoestel' zei ik, want je kunt zo lekker in het zadel hangen en een beetje bewegen als je wilt en  met je hoofd leunen met  je ellebogen op de stang...Ze leek zowaar een beetje op te lichten.
- Daar zit wel wat in...' zei ze.
En ze bleef nog wat hangen en slenterde even later weer richting de rest.

O! Zo'n meisje met nog zoveel toekomst voor zich, maar nu even doodongelukkig wellicht, omdat ze nergens bij past in haar beleving. Ik had het haar allemaal willen zeggen: dat dit overgaat en dat het weer goed komt en dat er nog zoveel in het verschiet ligt! Maar dat past niet en wat zou ze ervan snappen, ze leeft gewoon haar leven in een nog eindeloze tijd...