Webcast Chevetogne

Ik ben nog steeds enigszins in de sfeer van het klooster in Chevetogne. Nu werd ik weer vanzelf wakker en luister naar de eerste ochtendviering. Ik vind het prikkelend dat het nu, ter plekke daar aan de gang is. Ik luister mee met vijf anderen .Misschien zegt het vooral dat ergens mijn geestelijke ruimte, in de basis, zich in een klooster bevindt. Ik weet ook wel dat ik dit uit mijn 'kloosterperiode' heb meegenomen: ik ben er niet voor niks zo lang mee bezig geweest, want iets in mijn leefstijl staat haaks op 'de gewone wereld'.

Het klooster blijft DE plek, waar mensen bewust gestalte geven aan en een woonplek maken voor dat wat heilig, heel en goddelijk is in het menselijk brein en op aarde: het besef van pure liefde en mededogen dat er zomaar is. Een wellicht ook bovenmenselijk streven, dat in de praktijk het menselijk vermogen ook ten boven gaat... Vandaar dat 'de hel', het vreselijke dat mensen elkaar ook aandoen, door dezelfde kloosterlingen in het dagelijkse leven ook geleefd wordt. Binnen die besloten muren, dus des te intenser en verwrongener het kan worden...

De gastenzuster Beatrice, een vrolijke, warme, goedlachse vrouw,vond ik, tipt het ook even aan in de documentaire die over Chevetogne in twee delen op YouTube te zien is; dat niet iedereen zomaar goed met elkaar kan opschieten. En dat het dan bijzonder is, dat mensen bij elkaar blijven en toch die gemeenschap blijven vormen... In die documentaire zie ik inderdaad een heel aantal gezichten van monniken die ik in het echt gezien heb. Maar van de Chevetogne-gangers die al jaren gaan, hoorde ik ook dat ze elke keer weer andere gezichten zien en de samenstelling er steeds anders uitziet.

Misschien waarborgt dat, als het goed gaat, een gezonde gemeenschap: sommigen blijven er voor altijd en anderen versterken voor een tijdje of dragen op hun eigen wijze bij aan de gemeenschap. Zo meende ik ook dat de bedoeling was, daar waar men leken uitnodigt om deel te nemen... Maar helaas is in mijn geval gebleken dat de kloof tussen de lekencultuur en de kloostercultuur onoverbrugbaar is.

En ik heb voor mijn ogen meegemaakt en ben ook in dat kielzog meegetrokken, dat de abdis zelf haar taak niet goed uitvoerde, mij heeft aangesproken dat ik iets deed wat niet kon en ik het klooster schaadde, waardoor ik me er niet meer veilig voelde. En nu is ze zelf niet meer welkom in hetzelfde klooster en is met een andere vrouw een eigen kloostertje begonnen... Is dat nou de weg?

Ondertussen luister ik nog altijd naar Chevetogne, nu in de ochtend. Aangezien het grootste deel in het Slavisch is, komen de woorden toch niet binnen. Gisteren bij de completen, was plotseling het gebed voor de hymne aan Maria in het Nederlands. Sommige zinnen spreken me dan aan zoals: neem de onrust weg uit onze harten, draag ons door de nacht, geef geen boze dromen (ik zeg het nu in mijn eigen woorden), andere die zeggen me niks. Maar het blijft mooi dat in de diepte de dag eindigt met het goddelijke, dat vrouwelijk is.

Het is een grappige gedachte dat een van de monniken zo meteen het internet weer uitzet en het daarna meteen transporteert naar de showreel, zodat anderen het op een ander tijdstip ook kunnen volgen. De eerste keer dat ik luisterde op de oude laptop met koptelefoon, in plaats van door de muziekboxen met bluetooh, dacht ik dat de ontvangst met de laptop vreselijk slecht was, want ik hoorde een groots geruis. Totdat ik me realiseerde dat het daar aan het stortregenen was! Nu hoor ik vogelgefluit in de verte.

Het bewustzijn en de wil om alles, elke keer weer op internet te zetten getuigt van een monnikenwerk dat volkomen aansluit bij het moderne bewustzijn, the stream of consciousness die altijd doorgaat, op allerlei wijzen. Zoals dat ik nu typ, maar iets in mij toch ook deelneemt aan dat hier-en-nu in Chevetogne.

Verder kijken:
- Webcast Chevetogne: https://www.monasteredechevetogne.com/webcast
- Chevetogne op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=3m1sZ9W1q1U