Het is lekker werk, met een blauwe lucht en een zon; gratis fitness. Ik ga voor mijn eigen lol geen harkbewegingen maken en nu kan dat royaal met gestrekte armen en weer terug, met het gewicht aan natte bladeren aan de hark. En dan de bukbeweging: met één hand de hoop bladeren tegenhouden, en een draaibeweging vanuit de heup: het blad aan de hark in de kruiwagen laten vallen. Ik voelde me erna werkelijk fitter en ben in mijn tuin nog gaan snoeien tot de schemering viel. De mussen vlogen diep in de kale bruidssluier en klimop, maar vlogen er weer uit, toen ik met de bezem het gangpad veegde.
Zo, en nu mag ik op de bank gaan liggen. Bij regenweer en kou, zoals afgelopen zondag, dan word ik een soort Oblomov, onbeweeglijk op de bank met een boek, en gisteren heb ik dat voortgezet. Behoudens de bollen die ik in de tuin ben gaan planten, want gisteren was het zacht en zonnig, op enige momenten. Moet ik niet in april weggaan, dit jaar was ik in Londen en heb ik alle bollenbloei gemist.
Het excuus voor twee dagen op de bank is o.a. de dikke detective The Punishment she deserves van Elizabeth George. Vooralsnog slaat de titel, vermoed ik, op Barbara Havers, een van de twee politiespeurders van New Scotland Yard. Tesamen met Thomas Linley vormt zij het onderzoeksduo dat ondertussen al een hele reeks moorden hebben opgelost. Twee tegenpolen: hij is van adelijke komaf, voorzichtig en braaf, zij is een meid van de straat, draagt slonzige T-shirts met gekke opschriften, woont in een kaal appartement, kookt nooit.
Zij is dwars van conventie, zeer scherpzinnig, ongehoorzaam aan bevelen van haar superieuren, kleurt buiten het boekje, volgt haar instinct, kruipt door het oog van de naald, maar blijkt steeds op het juiste spoor te zitten. Maar nu wordt ze op de proef gesteld: ze mag niks zelfstandigs meer doen: als ze het dienstbevel niet opvolgt, dan dreigt ontslag en anders een overplaatsing naar het hoge noorden, weg uit Londen.
Het is opvallend hoeveel eigenwijze, scherpzinnige vrouwelijke speurders met een rauw randje er de afgelopen vijftien jaar aan de verbeelding zijn ontsproten: Het begon met Lisbet Sallander in de Millenium-trilogie van Stieg Larsson, toen kwam Sarah Lund in de tv-serie The Killing in 2009 en vervolgens Saga Norén in The Bridge. Nederland heeft nu op de tv Lois, ook zo’n eigenheimer, verrassend gespeeld door Noortje Herlaar, die mij tot nu toe alleen is opgevallen in vrolijke, luchtige rollen, ze werd Mary Poppins in de gelijknamige musical en speelde in Moeder ik wil bij de revue.
Maar een reconstructie leert mij, dat Barbara Havers er al véél eerder was: zij is al in 1988 verzonnen, in de eerste uit de serie, Totdat de dood ons scheidt, in het Nederlands. Maar de serie is bekend geworden en ook voor tv verfilmd, met de naam van de mannelijke hoofdrolspeler: The Thomas Linley mysteries. Maar hij is niks zonder haar, de hele dynamiek tussen die twee maakt het smakelijk! Tijdgeest, zullen we maar zeggen. Dan is het dus des te opvallender, dat die Nederlandse serie een vrouwennaam als titel heeft.
Zo, nu heb ik een uur op de bank besteed. Tijd om te gaan koken en morgen weer een dagje totaal niet scherpzinnig bladergehark.
