Voor wie niks weet, zoals ik, vallen dan in anderhalf uur puzzelstukjes in elkaar. Waarom klinkt de stem van de commentator vanaf het begin zó partijdig, ervan uitgaand dat Frankrijk gaat winnen? En: O, nu snap ik wel iets meer van het spel zelf: ik zag al snel dat Frankrijk spelers had die vliegensvlug als eekhoorntjes ergens konden komen of kronkelend als een slang een tegenstander konden ontglippen. Tegelijk zag ik iets van gedegenheid en rust bij de Zwitsers, een soort van ijzeren geduld, zoals ze bekend zijn geworden van hun horloges: Zwitserse precieze.
Nu snap ik ook beter dat je kunt kijken op zoveel niveaus tegelijk: naar individuele spelers, naar de samenhang van het team, naar iets onzichtbaars als ‘de geest die over het geheel hangt’, naar de coach: ik zag die van Zwitserland steeds individuele aandacht geven aan elke speler. En dan de emoties van het publiek en hoe een werkelijkheid in twee minuten tijd geheel kan omdraaien en het zelfs mogelijk blijft tot in de laatste minuut. Hoe ‘tijd’ tijdens zo’n wedstrijd ook geheel compact en geconcentreerd word: in 2x 45 minuten verrijzen er werelden en vallen ze in duigen.
Tijdens het kijken bedacht ik dat ‘voetbal’ kennelijk ook iets is wat er ofwel met de paplepel ingegoten wordt of een niet bestaande anonieme grootheid blijft van twee keer elf mannetjes achter een bal aan. Bij mij thuis vroeger heeft er nooit een voetbalwedstrijd op de tv aan gestaan. Maar als je van jongs af aan meemaakt dat je ouders en je omgeving helemaal opgaan in dat spel en vol emotie kijken, dan kan het niet anders dan dat je dat ook zo gaat doen.
Tegelijk heb ik dus zelf wel ooit op voetbal gewild. Het kwam waarschijnlijk vooral voort omdat dit voor meisjes niet vanzelfsprekend was en bij een bericht dat het nu wél kon (waar ving ik dat dan op?) wilde ik wel meedoen. Dat idee duurde kort: toen ik ontdekte dat je voor de training elke week héél vroeg uit je bed moest, was de ambitie alweer over.
Ik denk nog steeds niet dat ik nu actief ga proberen om heel veel voetbal te zien. Ook nu viel ik in de wedstrijd van Kroatië-Spanje nadat het eerste doelpunt al gevallen was. Het zit niet in mijn systeem wanneer wedstrijden beginnen (nu wel al meer: de eerste is dus om 18u, geloof ik). Ik zag wel meteen dat het op het veld spannend en leuk was, zó hing dat in de lucht. Het is bijna zoals wanneer je in een gesprek kunt vallen aan de andere kant van de kamer: je ziet vanaf de verte al of het geanimeerd is of niet, dan ga je nog even checken door dichterbij te komen en na vijf minuten weet je wel of het de gebaande paden bewandelt van de ‘social talk’, of dat beide gesprekspartners oprecht op zoek zijn naar elkaar of iets nieuws.
Zo’n voetbalkijker zal ik waarschijnlijk worden: als het na tien minuten nog niks is, dan haak ik af. Om misschien nog een keer te polsen na een half uur. Het voelt wel aan als een nieuwe ontdekking in mijn leven en dat is leuk.
