Misschien ben je dan te snel en te vlug en leef je als je jonger bent in andere tijdseenheden, die buiten het langzame en stille als scherven uiteenvallen en verdwijnen. Misschien speelt dit ook al mee bij zestigjarigen en nog iets ouder, want zo oud zijn we zelf: ooit studiegenoten en onze samenkomsten zijn in die veertig lange jaren ook veranderd van: samen met elkaar avondeten toen we nog studeerden, naar een dag lang ergens bijeenkomen en dan ook vaak iets doen, een stads- of andere wandeling, afhankelijk waar de gastvrouw woonde en dat werd in de loop van de jaren: naar zee, het Zuid-Limburgse heuvelland, de uitgestrekte weilanden in het hoge Noorden in Groningen. En toen werd het een B&B-weekend ergens midden in het land; eerst ergens koffiedrinken en de boodschappen doen, langzaam aankomen en installeren, enzovoort. En nu dan in mijn boshuisje, op B&B-wijze.
Uiteindelijk werd de sfeer er een van voorpret: de ene maakte dagen ervoor een goedgevulde soep en meldde deze vast in te vriezen , ook handiger met vervoer, de andere had de tent al een keer opgezet om te kijken of alles functioneert en weer een ander deed de boodschappen van de verse broodjes en beleg, en ik deed de rest eromheen: Zo zie ik het ‘t liefste: de catering en de bijeenkomst gedragen door allen.
‘We kennen elkaar al meer dan veertig jaar’, zeg je dan tegen elkaar, ook wel met verbazing hoe snel de tijd gaat… en dan gaan de gesprekken over werkelijk alles en niets, wonderlijk hoe dat werkt. Ik was degene die in de hele lockdown helemaal geen zin had in een Zoom-meeting; ik zag niet hoe je die hele interactie en dynamiek ook maar een beetje aanwezig had zien worden en natuurlijk vind ik nu na het weekend daarin ook mijn gelijk.
