Wat een heerlijke manier om deze dag mee te beginnen: Met Sister Rossana Tharp die in 1964 op een groot podium in de openlucht Didn’t Rain? zingt. Het is exact de sfeer en de entourage van Oerol, alleen is het meer dan een halve eeuw geleden en degene die zingt heeft een ouderwetse mantel aan, ze is zwart en je weet dat dit indertijd niet zomaar gewoon was, er was nog segregatie in Amerika, maar ze swingt en ze rockt en ze zit zo uitermate goed in haar vel.
Ze zingt over regen, maar ik beluister het in de zon, nu met lichte wolkjes af en toe door de blauwe lucht en er waait af en toe een koeler briesje. Voor vanmiddag is misschien regen en onweer voorspelt. Dan denk ik nu aan de regen die ook kan verlossen en louteren, zoals in het liedje ‘It’s raining men, alleluja!’ van de Weather Girls waar ik vaker springend en meebulderend op heb geswingd op de Franciscaanse Pinkstervoettocht, soms na werkelijk op de dag door harde wind en regen gewandeld te hebben. En dan de dag afsluiten met de handen die naar de hemel reiken: Absolutely soaking wet!!!
Soms is de regen bevrijdend en dat is deze natuurlijk sowieso als een land gebogen gaat onder hitte en een verzengende zon en het gewas zozeer te drinken nodig heeft. Op Bali kwam de regen in grijze roffelende schermen naar beneden en daar is het zo vruchtbaar en groen en als de regen stopt dan ruikt het naar aarde en glanst al het blad. De regen is kort en hevig, er zijn geen langdurige muisgrijze kille dagen zoals dat in Nederland er zo erg kan zijn.
Dan zijn er nog die behaaglijke regenliedjes zoals I’m singing in the rain, met een dans rondom een lantaarnpaal en ‘Raindrops keep falling on my head’. Daar is elke regendruppel die valt een soort van zachtmoedige bevestiging dat je er bent, een aanmoediging om met elke druppel die jou aantikt, wakker te worden en het leven ook te vieren.
