In het kader van het thema dat het deze week Oerol-week is, kwam ik een leuk filmpje tegen: Serenading the cattle with my trombone (Lorde Royals). Je ziet een man plaatsnemen aan de voet van een grote lege weide met hoog gras, op een campingstoeltje en hij zegt iets van: Let op! Hij begint trombone te spelen en daar aan de hoge horizon verschijnen de eerste zwarte koeien. De opwinding is zoals wanneer je door de verrekijker ineens iets van wild ziet. Maar deze koeien komen dichterbij en beginnen ook mee geluid te geven en het past wonderwel bij elkaar.
Op Oerol was er ook ooit een voorstelling die zich afspeelde voor een weide met koeien, in een interview had de maker al verteld dat het leek alsof de koeien ook helemaal ingespeeld waren, alsof ze zelf besloten hadden om het perfecte levende decor te zijn. Ze gingen wat draven, daar waar het in de voorstelling wat onrustiger was en lieten een boe! horen, vlak voordat een moment van stilte weer doorbroken werd. Dat las ik tevoren in de dagkrant en ja: die avond gebeurde het weer. Er was ook een voorstelling in de bossen van de duinen waar een vogel begon te fluiten na een muziekstukje en nu ik het zelf hier heb meegemaakt, hoezeer vogels meteen kunnen reageren, denk ik dat zoiets niet helemaal toevallig is. Dat de zon op het juiste moment aan zee ondergaat, dat is geregisseerd door de makers, maar dat er een wolk voor een blauwe hemel schuift of er een regenbui is, precies als dat in het stuk past, dat is louter toeval. Dierengeluiden zitten hier tussen in.
Dan zit je op YouTube ineens in een nieuwe stroom van filmpjes die allen in het kader staan van de verhouding tussen mens en dier. Broer Y. haalde onlangs de herinnering op, die ik aanvankelijk vergeten was, dat zijn poes Ellie bij ons logeerde en dat hij deze na een lange reis weer kwam ophalen. Mij stond vooral bij dat Ellie zó dominant was, dat mijn eigen poes Pepi doodsbang was en die toen ergens anders moest logeren en bij thuiskomst een week lang achter elkaar keihard aan het snorren was en voortdurend op mijn schoot kroop. Ellie herkende broer Y. eerst niet en keek hem met haar twee grote Siamese kattenogen op een afstand aan. En toen ineens wel, en ze begon oorverdovend te krijsen en kon niet ophouden en zo heeft Y. een wandeling met haar door het plantsoen achter mijn huis gemaakt, Ellie met staart omhoog, miauwend achter hem aan.
Nu zag ik een vergelijkbaar filmpje waar honden, katten, maar ook leeuwen en een beer in de armen vallen van hun menselijke verzorger, ongelofelijk dat dit er uitziet als echte omhelzingen. Het meest ontroerende wat ik zag was: Man and gorilla’s unforgettable reunion after years apart. Een man die als kind ook altijd tussen de wilde dieren heeft geleefd in huis, verzorgde een gorilla-jonkie en heeft deze bij volwassenwording in de jungle vrijgelaten. Nu keert hij terug en hoopt hij de gorilla te vinden door naar hem te roepen vanaf de rivier. De spanning op het gezicht van de man is wat raakt: zal hij hem vinden en zo ja, wat dan? Hem is afgeraden om dichterbij te komen, want de gorilla heeft waarschijnlijk al mensen aangevallen, Ze zijn zó sterk dat ze je arm kunnen breken alsof het een twijgje is.
Dan verschijnt de gorilla aan de oever, het zit meteen goed tussen hen, hij wil de man zijn vrouwtjes laten zien en hem bij zich houden. Als de man toch vertrekt, dan volgt hij hem helemaal tot het kamp waar hij slaapt en blijft er tot de volgende ochtend en pas dan kan hij afscheid nemen. Je zou willen dat mensen altijd zo trouw zijn aan elkaar.
