De verschillende stadia van leven: misschien is de vos van de twee huidige foto’s er eentje die vorig jaar geboren is? Of groeien ze zo snel dat het er toch één is van dit vroege voorjaar? Ik weet het niet. Ondertussen heb ik van mijn huis in de stad heel veel oude plastic bloempotjes mee genomen, die ik om geen enkele reden nooit weg kon gooien, tot deze reden: ze zijn nu de opgroeikamers van de zaadjes die uit Appies moestuinpotjes komen en de biologische tomaten- en paprikazaden van Bolster. Ik verpoot ze van de te kleine behuizing naar een grotere, en straks doe ik het nog een keer en dan kunnen er wellicht een aantal in de volle grond, zoals courgette, pompoen en wellicht vier andijvieplantjes en andere hoop ik te gaan opkweken in grotere potten. Het is een leuke en ook voor mij meditatieve bezigheid: het zien ontkiemen en groter worden van zaden.
Maar ook droefenis daalde in mij neer: van gemis en een nooit meer te keren vergeefsheid. Het blijkt dat Broer in de laatste maand van zijn leven nog e-mail naar mij heeft gestuurd, maar per ongeluk naar zijn eigen adres. Terwijl ik in die tijd uitzag naar een bericht van hem, ook nadat ik hem een bloemetje had gestuurd. Ik hoopte zo erg hem nog een keer te zien... Ik dacht dat hij daar kennelijk niet de energie meer voor had en was dus alleen in mijn gedachten heel dichtbij hem... Hij heeft zeer waarschijnlijk geen extra gedachten gehad dat ik dus niet op zijn mails reageerde... maar we hadden elkaar ook nog kunnen ontmoeten en nu kan dat nooit meer...
Dat verwerk en herkauw je dan en toen kwam broer Y. aansteppen. Of ik bij hem kwam BBQen. Ja, leuk! En hij dronk eerst toch maar een Hoegaarden met pistachenootjes bij mij in de tuin. Tot diep in de nacht hielden we de warmte van de BBQ gaande door dennenappels die hij uit zijn tuintje geraapt had. Dat er zoveel vallen uit die ene boom. En wat gloeien ze mooi oranje en wat ruiken ze lekker naar hars. En zo teken ik deze dagen met bibberende lijnen. Het leven dat altijd bestaat uit verdrietig en mooi. Gemis en vervulling. Wat voorbij is en groei. Onvolmaaktheid en momenten van volmaaktheid.
Ik denk aan het liedje A Perfect Day van Lou Reed. Ooit zat het als oorworm in mij tijdens een snikhete dag aan de oever van de rivier in mijn stad. Ik kwam van de uitvaart van een dierbare. Sindsdien bezingt het liedje een perfecte dag, die tegelijk nooit de hele tijd perfect is. In de melodielijn en in de stem van Lou Reed zit ook een gebroken lijn. Ofwel een bibberende lijn. Ik zoek het op, heb ik daar indertijd geen blogje over geschreven? Ja, het was 22 augustus 2009. Ik noem het daar een ervaring van een drempel. Dat de wereld van de levenden en de doden bij elkaar kunnen komen. Geen wonder dus, dat ik nu weer denk aan dit liedje.
