Ik heb de afgelopen dagen dus acht films bekeken, vaker achter elkaar, met een kleine pauze waarin ik mijn benen strekte. Zo zag ik mijn eigen stad even kort als een toerist. Want de avondschemering is nog nooit de tijd geweest, om in mijn stad te wandelen. Het is er bést druk. Vol met voornamelijk jonge mensen op de terrassen. O, ja: het is een studentenstad. Maar er waren ook aardig wat toeristen. En wellicht: Oekraïners? … Kleinere, wat bleke mensen; een klein meisje met een scheef brilletje op haar neus houdt haar moeder stevig bij de hand. Er woont ook een grotere gemeenschap Polen rondom Nijmegen, weet ik uit mijn wijkcentrum ervaring, ik heb er weleens een Poolse dag meegemaakt. Dat zou dus ook kunnen. Ook toen zag ik een menssoort-type die ik eerder niet bewust op mijn netvlies had. Zoals ik dit in NY ook voortdurend had.
In het kader dat dit blog óók mijn geheugen is, stop ik nu meerdere trailers van die films in dit blog. Hoef ik het ‘later’ alleen maar aan te klikken om iets van deze filmervaring terug te krijgen. Niét Astroid City van Wes Anderson: een vermakelijke film, die je kunt bekijken alsof je in een levend stripboek kijkt: een héél kleurig geheel, waar elke scène als een plaatje is, met een beetje absurd verhaal. Toch maar wél die Deense film, waar een kunstenaarsstel met hun zoontje in een huis in een bos gaan wonen voor een jaar. Met het doel niemand te zien, op zoek naar zichzelf en ze maken er een podcast van, met één polaroid foto per keer, die ze versturen via een brievenbus. Totdat blijkt dat er een parallelle werkelijkheid is. Dat levert voor de film horror en spanning op, maar tegelijk wordt er een relatiedrama vertelt. Hoe kan het uitpakken als jouw andere zelf, nét anders omgaat met de ontrouw in de relatie… Superposition heette de film.
Deze film wordt vooral levensecht door de fysieke uitstraling van één van de hoofdrolspelers: de verwonde soldaat uit de eerste Wereldoorlog, die een begenadigde houtbewerker blijkt te zijn. Die kop en die handen…Je ziet hem zijn dochter grootbrengen in een boerderij achteraf, zij blijkt zeer muzikaal. De impact van deze film is er alleen omdat je die groot, op het witte doek bekijkt. In ene keer ervaarde ik het verschil tussen reproducties in een boek bekijken óf het echte in een museum: Op jouw tv een film bekijken die voor de bioscoop bedoeld is, is eigenlijk hetzelfde.
En dan deze film uit Thailand. Er zat iets bekends in de behandeling van beelden die ik ook zag in Thaise films op de Biënnale in Venetië: de camera vlakbij én tegelijkertijd er ook langs scherend.Alsof het vereeuwigen van tijd, wat filmen ook is, gepaard gaat met het bewustzijn dat dit helemaal nooit kan, want alles gaat voorbij en elk moment is uniek. Ik weet niet precies wat ik hier zeg…Maar de woorden zijn ingegeven door de film zelf, die Anatomy of Time heet. Mooi, en ik was ook even weer in de wereld van de tropen.
En dit was zo’n tedere en lieve film, ook. Over vier mensen die op het punt staan om zelfmoord te plegen, daarvan respijt krijgen en in zeven dagen kunnen onderzoeken hoe het leven was gegaan, als ze er nog waren geweest. In de maalstroom van het leven vergeet je vaak je waarden; dat wat er écht toe doet. Waarom leef je eigenlijk en wat wil je eruit halen, hoe te leven zonder jezelf te verdoven? Geen zombie zijn, maar wakker.
