Op de laatste vergadering van Extinction Rebellion zei ik (voor de grap) dat ik VVD stemde. Verwarring alom. Want mensen van XR stemmen dus in het algemeen links. Of links-radicaal. Het punt dat ik wilde maken is, dat het belang en de urgentie van de klimaatcrisis eigenlijk alle partijen zou moeten overstijgen. De documentaire Breaking Bounderies op Netflix toont dit glashelder. Maar dat is precies het probleem. Links neemt het ‘thema’ op in het verkiezingsprogramma, rechts hoor je er niet over. Het is zo algemeen menselijk : je houdt je het liefst vast aan de vredige, pastorale sfeer, zoals ik dat gisteren weer zag op de Hoge Veluwe. Dat het allemaal wel ‘goed’ is, of goed komt…Je wilt graag converseren over fijne en mooie vakantie ervaringen, niet dat we in een tijd leven waar elke dag, elke maand telt, om zoveel mogelijk biodiversiteit voor de aarde te bewaren. Niet voor jezelf, maar voor toekomstige generaties. Of voor al degenen die nú al lijden onder deze klimaatcrisis.
Wát nu dan te doen? Het is een goed idee, vind ik, dat XR nu náást de blokkade op de A12, die door de overheid gecriminaliseerd wordt, óók een steun demonstratie op het Malieveld organiseert. Daar kan iedereen heen. Zoals in de bijna-nostalgie tijd dat er een grote mensenmassa demonstreerde tegen de kernwapens in Nederland. Maar iets in mij denkt dat het nu veel meer nodig is, om niet te demonstreren tégen iets, maar mensen wakker te schudden hoe groot de urgentie is van deze klimaatcrisis. Ja, teruggeredeneerd is het natuurlijk van de gekke, dat de overheid nog steeds subsidie geeft aan het ontwikkelen van technieken rondom fossiele brandstof, in plaats van datzelfde geld te investeren in het ontwikkelen van die transitie naar schone energie. Máár…zolang het onderwerp blijft hangen in het klassieke links-rechts verhaal, schiet de wereld hier niet mee op.
Tja, hoe nu verder?…Ik heb deze mensen niet voor niks ook willen fotograferen, denk ik nu. De klimaatcrisis gaat ons allen aan. Je kunt aan de kant blijven staan en vanuit de verte de natuur bewonderen en fotograferen en in een eigen coconnetje, door de telelens, jezelf zo dichtbij die natuur wanen. En dus denken: ach, uiteindelijk zal het wel goed komen en meevallen; alles rond die klimaatcrisis: Wat ik in het hier-en-nu meemaak aan mooie natuurervaringen, dat is er toch óók? Alles wat ik nu meepak, is mooi meegenomen en kan niemand mij meer afnemen. En de natuur is sterk gebleken, het heeft zich tot nu toe bést snel hersteld. Zoals het gat in de ozonlaag, daar hoor je niemand meer over.
Ik zou willen dat iedereen tenminste zou práten over die urgentie rondom het klimaat. Het niet negeren of doodzwijgen in dagelijkse gesprekken. Geen stop! en nee! zeggen, maar Ja! dit gaat mij, of ik nu links of recht stem, aan. Want er is maar één planeet en de mens kan daar zomaar een tijdelijke bewoner van worden. Niet toekijken, maar iets doén, maakt niet uit wat.
