Ik dacht na mijn vorige blog over de klimaatcrisis; laat ik voorlopig maar niet meer bloggen. Al die wisjes en wasjes, het valt in het niet bij die éne wetenschap: als de mensheid niet snel gaat handelen, dán… Maar het leven is ook die kaleidoscopische veelheid van dat wat altijd in beweging is. Zoals mijn uitzicht gedurende één ochtend. Van grijs bewolkt (jammer, waar blijft het aangename zomerweer?), naar ‘Ha, de zon schijnt!’ (meteen op het gras erin je koesteren), naar koude windvlagen en stromende regen, waardoor de terrastegels kort een spiegel worden. En dan is het in de nacht volle maan, (het was een supermaan; een lichtgelige, oranje-achtige grote bol), die alles rondom mij verlicht. En dan komt er een wolk voor en is het ineens aardedonker.
En de maan is kaal en lichtgeel, als een leeg projectiescherm voor de zon. Maar de aarde is als een blauwe glanzende knikker, door het water en de dampkring, en er zijn maar weinig mensen die dit in het echt gezien hebben. Ik las ooit dat dit hen allen definitief veranderd had: méér respect en méér eerbied…Het besef dat alles wat je dierbaar is, zich dáár afspeelt en dat het tegelijk zó klein is in die immense ruimte van het heelal… Dus, ja: wanneer de mensheid dit verknalt voor zichzelf, ocenanografen begrijpen er op dit moment niks van, dat de zee in zo’n hoog tempo opwarmt, dát het aan het gebeuren was stond vast, maar de mate waarin, nu, dat hadden ze in het begin van het jaar niet kunnen voorspellen. De aarde zal ook als dode planeet in dat heelal blijven bestaan, het is maar één speldenprikje.
Dit nieuwe liedje van Billie Eilish dat ze maakte voor de Barbie-film heb ik al vaker bekeken. Greta Gerwig, de regisseur, hoopte dat ze een liedje ervoor kon maken en draaide de film voor haar en stopte deze regelmatig om te vertellen wat de laag eronder was. Een dag later ofzo, kwam het liedje er zó uit. Om er een maand later achter te komen, dat ze dácht het speciaal voor de film gemaakt te hebben, maar dat elke zin over haar zelf gaat. Dus ze maakte een filmpje waar ze als een soort van Barbie kijkt naar de belangrijkste kleding van haarzelf, die ze sinds haar beroemdheid vanaf haar 16e gedragen heeft. In een jurk die haar doet herinneren aan de kleding van haar oma, met grote knopen, waar ze vroeger zo dol op was. Dan ben je nu 21, je hebt alles bereikt waar je ook een heel leven over had kunnen doen. En dan wordt je vraag: What Was I Made For?
Er komt een aardbeving en een storm en een regenbui, maar Barbie-Billie weet alles weer in te pakken en haar weg voor te zetten. En dan hoop ik maar, dat dit voor de mensheid ook zo zal zijn. Dat het toppunt van haar kunnen zal blijken in het behouden van zichzelf en de aarde. Op tijd genoeg afstand van zichzelf kunnen nemen, alle kleding eens bekijken en de vraag zelf beantwoorden: Waar ben ik voor gemaakt? Vast niet, om jezelf en het leven op de planeet te vernietigen. Iedereen wilt een bewoonbare toekomst.
