Gisteren maakte ik spontaan een foto van dit bordje eten. Ik vond het ineens net een schilderijtje. En dacht ook: Wat is het toch bijzonder, om elke dag een bordje eten klaar te kunnen maken en dat rustig te kunnen opeten. En de variatie, waarin ik kan kiezen wat ik eet…In dit geval wist ik een paar uur eerder nog niet wat het werd. Ik had nog een vegan schijf in de koelkast, pasta is er ook altijd en er was nog een ui en een tomaat. Beetje weinig? Dus ik liep naar het supermmarktje op het vakantiepark hiernaast, kijken of er nog een 35% korting aanbieding was, en nam uiteindelijk een pakje bevroren spinazie á la crème mee. Op het laatste moment gooide ik er nog wat pijnboompitten bij en plukte wat ruculablaadjes uit de tuin. En voilà.
Ik kan er niks aan doen, maar ik denk dan ook aan al die klimaatvluchtelingen, die huis en haard moeten verlaten of wier oogst geheel mislukt is omdat het er te warm, te droog of te nat is en de storm alles heeft weg geslagen, vissers die niet meer kunnen leven van de zee…Enfin.
De aandacht voor…óók eten, maar ook de mensen, dieren en natuur en hoe ze zich tot elkaar verhouden, zie ik erg terug in de animatiefilms van de Japanse Studio Ghibli. De wijze waarop alles zo zorgvuldig en langzaam in beeld is gebracht, is zowel esthetisch heel bevredigend en er zit ook iets meditatiefs in. Ik ben fan van de films. Denk nu aan : My Neigbor Totoro, Howl’s Moving Castle, Kiky Deliverance Service. Spirited Way. Ze zijn allemaal op Netflix te bekijken; ‘Sweet Dreams Are Made Of This’.
Het valt mij op hoe deze video uit 1983 geheel niet verouderd is, juist érg volkomen past in deze tijd. Een androgyne Annie Lennox wijst naar de wereldbol en ze loopt tussen de koeien en de tekst bevat óók een waarschuwing. Ik weet dat het mij niet gaat lukken geheel vegetarisch te worden, je moet je eigen beperkingen kennen. Maar ik blijf ook dromen van, gewoon, alleen wat koeien in een wei, een wereldbol die draait en die wij met zorg in de hand kunnen nemen, terwijl deze ons tegelijkertijd draagt.
