Wat leuk. Ik kreeg een mail van L. die meldde dat hij plots een Zegewens van mij zag op het einde van het liturgieboekje, deze Zondag. Ik lees het en denk: Ja, dat zou ik nu ook nog kunnen uitspreken, al is elke christelijke context bij mij geheel verdwenen. De Zegewens stamt nog uit de tijd dat ik in het klooster van de Clarissen regelmatig een meditatie begeleide, en drie jaren was dat rondom de psalmen, en dat eindigde dan met een Zegewens.
Niet zolang geleden hoorde ik mezelf over ‘de biotoop’, die het kloosterleven ook is. Dat je dit niet kunt vervangen, als je in een verzorgingstehuis woont, al is deze deels voor kloosterlingen, zijn er regelmatig vieringen, is er een goede pastorale dienst, waar je, als je vitaal bent zelf ook nog een steentje aan bijdraagt. Het gekke was, dat terwijl ik erover praatte, ik het verlangen daarnaar even heel goed voelde en weer wist waarom het toch wel 15 jaar van mijn leven een wezenlijk bestanddeel was.
Natuurlijk weet ik wel, dat leven in de stilte van mijn boshuisje, hier ook iets mee te maken heeft. Maar het is tóch anders in die biotoop van het klooster, omdat je daar met meerdere mensen hebt besloten om te leven rondom…? Tja, ‘de eeuwige’ noemde ik ‘het’, hier, als meest gepersonaliseerd woord in de Zegewens. Nu zou ik wellicht zeggen: de potentie in elk mens dat vol leven, licht en vreugde is: ‘Levend Licht’, zijn de laatste twee woorden van de Zegewens.
Want tja…die andere tendens is evenzeer in mensen aanwezig: naar donkerte, vernietiging en breuk. Niet eens altijd zó bewust of bedoeld. En juist in datzelfde kloosterleven, ben ik dat óók in gelijke mate tegengekomen: wreedheid, negeren van elkaar, subtiel en geheimgehouden misbruik van macht…Exact de reden waarom ik uiteindelijk mij niét meer veilig en thuis voelde in kloosters…
Het regent dat het giet, met een grijs scherm van water voor mij. De terrasdeuren staan open. Ik luister naar de filmmuziek van de film Oppenheimer. Ik hoorde Quantum Mechanics in de podcast van Vroege Vogels van vandaag. Ik spitste gelijk mijn oren. Hier is zo duidelijk beide aanwezig: Het streven naar…Het Hogere, altijd verder en vooruit, net niet vals en bijna over de schreef. Zo ontwikkelde Oppenheimer de atoombom en brandde Icarus zijn vleugels en stortte uit de hemel naar beneden. En dan die basale grondtonen, die je bij de aarde houden.
In het klooster, en wie weet doorgaans bij iedereen als verlangen aanwezig, streeft men vanuit de aarde naar de hemel: je zoekt het ultieme. Maar we zijn maar mensen, en de aarde is uiteindelijk de plek waar wij wonen.
PS:
En zo wordt dit blog in toenemende mate mijn tastbare geheugen. Want ineens dacht ik: Ik heb het toch al eerder over deze Zegewens gehad, of niet? En ja hoor, in 2017 en 2018. Al twee blogjes gaan erover, met de titel Levend Licht.
