Als de zon schijnt zoals nu, na drie dagen zware bewolking, dan is het alsof het voorjaar al is doorgebroken. Dat lijkt het sowieso, telkens hier in het bos: enkele zonnestralen en het gezang van vogeltjes vibreert tot in de verte. Ja! En gelukkig zijn er ook berichten waar je alleen maar vrolijk van kunt worden en die je een vertrouwen geven in de levenskracht van mensen. Zoals dit: Aan het Albert Einstein college of Medicine in de Bronx in New York kunnen voortaan studenten vrij een opleiding volgen. Dankzij de gift van $1 billlion van een gepensioneerde professor aldaar, Dr Ruth L. Guttesman, wier man een fortuin maakte op Wallstreet. Het Bronx-college is één van de armsten van het land. Als alle rijken der aarde hetzelfde zouden doen, dan zou de wereld weldra een paradijs kunnen zijn.
Dit is ook zo’n bewijs van de hoop en inventiviteit die er zit in mensen: zaad gesmokkeld in een aansteker door een Palestijn die gevangen zit, voor zijn vrouw voor wie de biologische klok tikte. En dat hier dan een stralend kind uit kan voortkomen, prachtig in beeld gebracht door Sakir Khader die het leven op de Westbank vóór 7 Oktober laat zien, winnaar van de Zilveren Camera.
En dit vind ik ook zo’n kick-verhaal. De bouw van de Brooklyn Bridge ging niet zonder slag of stoot. De initiatiefnemer, de architect Roebling, ging plotsklaps dood, zijn zoon nam het project over en werkte ook daadwerkelijk mee en stierf aan de Caissonziekte. Voor de fundamenten werden er diep onder water een soort van luchtdichte compartimenten gebouwd. Men wist toen nog niet dat je door het verschil in luchtdruk dood kon gaan. Er stierven 20-100 mensen die onder water werkten. Zijn vrouw nam het geheel over en heeft ook daadwerkelijk de brug afgemaakt gezien en geopend. Toen deed zich het probleem voor, dat mensen niet konden geloven dat de brug het zou houden en niet zou instorten. Er moesten 21 olifanten over de brug gaan, en de olifant was indertijd nog een machtig, exotisch en monsterlijk dier, eer het volk kon geloven dat de brug veilig was.
Op de een of andere manier, voel je al die krachtsinspanning, al die dynamiek, als je over de brug loopt en sowieso overal, als je in New York bent. Dat waren mijn laatste gedachten terwijl ik bij Pebble Beach zat, aan de voet van de brug, op mijn laatste dag. En al die kleine vreugde die je dan ook voor je neus ziet: twee jongens aan het kletsen, hun stepje even geparkeerd aan de waterkant. Ik dacht dat ik er graag naar terug zou willen komen en NY behoudt tot op de dag van vandaag die aantrekkingskracht.
