Het is weer carnaval beneden de rivieren in Nederland. De NPO besteedt er dit jaar echte aandacht aan, in de app zijn ze verzameld onder ‘Carnavalsverhalen’. Ik heb er een aantal van gezien en het wordt dan zo duidelijk als wat dat het overal gaat over de kracht van de gemeenschap.
Een jaar lang samenwerken aan de opbouw van de carnavalswagen, grappen verzinnen over de plaatselijke gekte, liedjes van troost en relativering. Ooit heb ik zelf nog wel deelgenomen aan het hossen en de polonaise en twee liedjes van Wim Kersten zitten vast in mijn geheugen: Bij ons staat op de keukendeur; het is niet altijd rozengeur en : Weet je wat ik graag zou willen zijn?, een bloémetjesgordijn, een bloémetjesgordijn.
Oorspronkelijk komt Carnaval voort uit de katholieke kerk, maar die staat dit jaar mooi in zijn hemd in het dorp Itteren. Die hebben een prinsessenpaar en de pastoor was niet van plan om hun de communie uit te reiken. ‘Nou dan schaffen we de traditionele carnavalsmis gewoon af’, was de gezonde reactie. Hier zijn mensen dóórgegroeid.
In een traditionele carnavalsmis zie je helaas het feodale tijdperk voor je ogen verschijnen: Het zijn mannen die de dienst uitmaken, het is prins carnaval en zijn mannelijk gevolg dat onthaald wordt en de vrouwen dansen er als dienstbare majorettes om heen.
Elke keer weer maak ik het mee: katholieke mannen kleven aan elkaar, vaak delen ze ook nog eens hun heimelijke homoseksualiteit : priester-bisschop-enzovoort-zijn is een verkleedpartij; mooi toch, die lange jurken met brokaat en kleur.
Ik zag de film Angels and Demons; de thriller speelt zich voornamelijk af in Vaticaanstad en ik denk dan: het is géén gezicht, al die kardinalen bij elkaar in hun rode jurken met wit kant. Tenzij je het kunt zien als een grote travestietenshow, maar dan heeft het zijn onschuld verloren door het sexuele misbruik.
Al met al worden vrouwen in het katholieke bewustzijn vriendelijk getolereerd: Om ze uiteindelijk niet serieus te nemen.
In Venetië was er op Zaterdag de opening middels een botenparade over de Canal Grande en op de Zondag zag ik de rijke adel, al dan niet ook in het echte leven, paraderen en flaneren over het San Marcoplein in werkelijk prachtige kostuums, bijna allen gemaskerd. Men laat zich welwillend fotograferen door de omstanders.
Dit jaar valt Carnaval gelijk met de komst van het Chinese Nieuwjaar; het is het jaar van de Draak. Het begint met de Fire Cracker Ceremony. Ik herinner me hoe een zuster in het klooster helemaal verbaasd was, toen ik vertelde dat het knalvuurwerk bedoeld is om de boze geesten te verjagen en dat je daarna dan weer schoon en helder een nieuw jaar tegemoet kunt zien, dat vervolgens gevierd wordt met al het siervuurwerk. De hele wereld geniet nu dus van deze Chinese uitvinding van het vuurwerk, voortgekomen dus, uit een wereldbeeld.
In New York was het weer druk in de straten, alle New Yorkers naar Chinatown, en alle straten waar nu geen verkeer doorheen mocht, waren gekleurd door de confetti uit de knalbonbons.
Leuk vind ik dat: ik ben er met gemak zelf bij: in een dorp als Itteren, in Venetië, in New York. In feite ben ik er altijd als de kippen bij als dat ergens, in welke vorm dan ook, gevierd wordt en vorm krijgt: Die kracht van de gemeenschap, zonder welke er geen leven is.
